7 χρόνια έχω να γράψω εδώ, έχω το BeenThere τώρα και νομίζω οτι βγαζω εκεί τον εαυτό μου. Τον βγάζω αλήθεια είναι και ειναι ωραίο. Αλλά κάτι υπάρχει και εδώ που τώρα που πάτησα "νέα ανάρτηση" ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι. Ακούω Nelly Furtado που λέει "don't know if I should lick my wounds or say "Woe is me"" και σκέφτομαι το πρώτο σπίτι μου. 

Ήταν τα πρώτα κάτάδικα μου 12 τ.μ. στον 6ο όροφο ενός "πύργου" στη Γερμανία στο Άαλεν, όταν πήγα να κάνω Erasmus και η ζωή γύρισε σελίδα. Τόσο τελεια συναισθηματα, ελευθερία, μουσικάρες, τρελλή θέα και το στυλ μου. Οι επιλογές μου, ο κόσμος μου, τα όρια μου, η ακαταστασια μου και η τάξη μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλή μαθητρια, αλλά ημουν πολύ χαρουμενη για να κατσω να διαβασω. Πάντα να τα ζω προτιμούσα, και τώρα τα γράφω. Αλλά να τα διαβάσω με τίποτα. Χάσιμου χρόνου ζωης. Έτσι πίστευα και πιστεύω ακόμα, δεν μπορώ πολύ βάθος. Η θάλασσα όταν βαθαίνει σκοτεινιάζει. Κι εμενα μαρέσει ο ήλιος στη θαλλασα, η ημέρα, η ζωή που δίνει σε ό,τι κοιτάει. Και στα πρόσωπα, τα πρόσωπα όταν τα βλέπει ο ήλιος ειναι πανέμορφα. Όλα τα πρόσωπα. Σκέψου το, κάντο εικόνα, θα δεις οτι έχω δίκιο.

Το επόμενο μου σπίτι, ολόδικο μου 50 τ.μ. στην Κω, εξω απο την πόλη σε κάτι χωράφια καμιά 400μ απο τη θαλασσα και 2-3 χλμ από την πόλη. Το κρτήριο για να βρω σπίτι τότε, 26 χρονων μόνη μου χωρις να ξερω ανθρωπο στο νησι που κατα τα αλλα δεν θα πήγαινα ποτε για διακοπές, ήταν να βλέπω καλό ηλιοβασίλεμα. Τον ανεβασα στην ταρατσα τον ιδικτήτη (Ιπποκράτη στο ονομα) και μου εδειχνε με το χερι από που δύει ο ήλιος. Θεά! Μπράβο μου αλήθεια. Το εκλεισα όταν μου είπε οτι εκείνη η σκιά που φαινόταν απέναντι, πίσω απο την Κάλυμνο, ήταν η Λέρος. Ηλιοβασίλεμα, Λέρος και πάρκινγκ άνετο, και proper σπίτι με βινίλια στην βιβλιοθηκη. Νταξει πέρασε όλος μου ο κύκλος από εκείνο το σπίτι. Το ζευγος μπίρι-μπίρι, τα κορίτσια, η Τζωρτζίνα, ο Σεντρικ, η μάνα μου με τις φίλες της, ένας Ιταλός βεσπάκιας που ταξιδευε μόνος στον κόσμο, η Έλενα και ο Γιάννης. Μαλάκα δεν εμενα ποτέ μόνη μου εκει μεσα; Ντάξει εκεινο το καλοκαίρι ξεπέρασε και το 6μηνο στο Άαλεν, ήταν τόσο μα τόσο εντονο, γεματο συναισθηματα, φίλοι, εξερευνηση, κοπάνες, παρτυ, ταξιδακια γυρω γυρω.

Και τώρα Θεσσαλονίκη, πάλι η ευδαιμονία στο ολόδικο μου σπίτι ήρθε. Πήρε μαζί εμπειρίες, γνώση, ωριμότητα, σεβασμό και αδειασε κάτι αχρείαστα, οπότε είναι ελαφρύ, λιτό και πανέμορφο σαν πρόσωοπο στον ήλιο. Δεν βιάζομαι να τα ζήσω όλα τωρα, δεν υπάρχει αντίστροφη μέτρηση εδώ. Έχει έναν κοκοφοίνηκα έξω από το σαλόνι μου και βλέπει σε εναν πεζόδρομο με κάτι χρωματιστά σπίτια, σαν σε νησί νιώθω. Έχει ξύλινο πάτωμα στο σαλόνι, το οποίο ονειρευόμουν με την καρεκλαρα μου κι ένα βιβλίο δίπλα στο παράθυρο μια Κυριακή πρωί. Και με τις μουσικάρες παρέα περνάω καλά. Δεν διαβαζω βιβλίο συχνά όμως να ξες. 

Στα υπόλοιπα σπίτια μου δεν το ένιωσα, γιατι δεν είχα υπογράψει συμβόλαιο. Σ'αυτά τα 3 σπίτια είχα βάλει υπογραφή, ήταν στο ονομα μου και γι αυτό μπόρεσα και έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα και ήμουν μες στη χαρά. Και λες που τώρα που σκέφτομαι σε λίγο να βάλω υπογραφη για το BeenThere να είναι τόσο δικό μου που θα χαίρομαι πατόκορφα; Φοβαμαι πολύ αυτή τη στιγμή, αλλά θα έρθει η ώρα που θα μπορώ να το διαχειριστώ. 

Καληνύχτες, καλημέρες. Τα φιλιά μου!