Hier Kommt Die Sonne: Try walking in my shoes.

Ακολουθεί εγκώμιο για ένα ζευγάρι παπούτσια (μέσω Τζιμπουτί).
Έτυχε να έχω εικόνες απο ταξίδια απο μικρό παιδί. Η οικογένεια μου αποτελείται απο 4, πολύ αγαπημένα, μέλη που έχουν ταξιδέψει πολύ μαζί σε αρκετά μέρη της Ελλάδας με διάφορα μέσα. Έχουμε πάει διακοπές με μεγάλο αυτοκίνητο με καρότσα, τύπου βαν και έχουμε μείνει σε πεντάστερα, είχαμε κασέτες με τα νησιώτικα του Πάριου και με επιλογές blues απο το ράδιο Θεσσαλονίκη. Προσαρμοζόμασταν στις καταστάσεις γενικά, όχι εμείς δηλαδή, οι γονείς μας με τα κουτσούβελα τους παραμάσχαλα.. Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα το πόση οικειότητα νιώθω όταν ταξιδεύω.

Όταν πήγα στην Λέρο το 2007 ανακάλυψα το πόσο μαρέσει να ταξιδεύω μόνη μου μια φορά στο τόσο. Ένιωσα να κάνω την αυτοαξιολόγηση μου, γιατί έβλεπα απο απόσταση όλα όσα συνέβαιναν όλη την χρονιά με την σχολή, με τα ερωτικά, με τα οικογενειακά, με τους προσκόπους που ήταν σαν επάγγελμα για μένα. Συνήθισα κάθε καλοκαίρι να αφήνω πίσω τις κακές στιγμές της χρονιάς και να αγκαλιάζω περισσότερο τις καλές και τα άτομα που τις δημιούργησαν. Ήταν το φίλτρο που καθάριζε την χρονιά απο την λάσπη και μπορούσες πια να ξαναπιείς καθαρό νερό διψασμένος. Έτσι μια φορά κάθε χρόνο, μάζευα τα πραγματάκια μου και έφευγα για το ραντεβού με το νησί μου.
Στο Aalen, όταν ήμουν Erasmus, ανακάλυψα πως είναι να πηγαίνεις μόνος σου σε έναν ξένο τόπο και να φτιάχνεις ζωή εκεί. Μεγάλος τρόμος, αλλά μεγάλο μάθημα. Εκεί ήταν που άρχισα να ψάχνω τον εαυτό μου, να βλέπω τί μου αρέσει, τί με ενοχλεί και να έχω την πυγμή να το υποστηρίξω.
Το καλοκαίρι του 2012 αφού είχα πάρει το πτυχίο μου και επηρεασμένη απο την αίγλη του εξωτερικού πήγα στην Βιέννη να δοκιμάσω την ανεξαρτησία μου με το πρώτο αξιοπρεπές κομπόδεμα που είχα ποτέ φτιάξει απο την πρακτική. Εκεί έφαγα όλο το κομπόδεμα, πολλά σνίτσελ και πολλές ήττες, όμως έμαθα ποιά κριτήρια πρέπει να βαραίνουν τις επιλογές μας. Με βρεγμένη ουρά και ταπεινότητα πια γύρισα και πάλι στην μαμά και στο μπαμπά να προετοιμαστώ για το επόμενο, πιο σταθερό και πιο μελετημένο, βήμα.

Έτσι το 2013, ήρθε τυχαία και καθόλου τυχαία, η Κως στη ζωή μου. Είχα δουλειά και ζωή παραμυθένια, ήταν η εποχή που κάθε μήνα πραγμάτωνα ένα απο τα όνειρα μου. Όλοι οι τομείς της ζωή μου ήταν εξαιρετικά καλοί. Ήταν το εξάμηνο που ξεπέρασε σε γοητεία το εξάμηνο του Erasmus. Η χρυσή εποχή μου που όσο πήγαινε, αυξάνονταν τα καράτια. [..]Συγχαρητήρια μαντάμ τα καταφέρατε καλά, έχετε λύσει όλους τους γρίφους, πού τα μάθατε όλα αυτά;[...]

Λίγο πριν τελειώσει το όνειρο θερινής νυχτός στην Κω μένει κάτι τελεταίο να πραγματοποιηθεί: η Ισπανία! Το υπερεκτιμημένο όνειρο γίνεται πραγματικότητα και βρίσκομαι 2 βδομάδες μετά την λήξη της σύμβασης, να τριγυρνάω με ένα backpack στην Ανδαλουσία, στην Βαλένθια και στην Καταλονία, να τρώω ό,τι tortilla española και jamon μπροστά μου μπας και θρέψω την ψυχούλα μου. Εκείνο το ταξίδι με έκανε να μην θέλω να ξαναταξιδέψω ποτέ μόνη μου αν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος. Εκεί συνειδητοποίησα πως οι τάσεις φυγής που μας πιάνουν καμιά φορά πρέπει να καταπολεμούνται με υπομονή, και τα ταξίδια πρέπει να γίνονται μόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε αλλιώς είναι μάταια. Γιατί χαρά που δεν μοιράζεται, καταλήγει ξεκάθαρα σε θλίψη.
Γι αυτό λοιπόν αμέσως τώρα θα πετάξω αυτά τα παπούτσια, των οποίων τις σόλες τόσες φορές με uhu στιγμής ξανακόλλησα προσπαθώντας να επιμηκύνω την διάρκεια ζωής τους και θα περιμένω το επόμενο ζευγάρι που θα είναι έτοιμο να με περπατήσει στα μονοπάτια της ζωής. Αν και μεταξύ μας σκέφτομαι να πάρω πάλι timberland..
Για νέες ήττες, για νέες συντριβές!! cheers :)