Μετά απο 2 ώρες ύπνου λοιπόν αλλάξαμε τρένο και ρυθμούς.. Μπήκαμε στο τρένο για Μόναχο και ήταν παλιό σαν εκείνα τα μεταπολεμικά τρένα που πάνε ακόμα στο Κόσσοβο και στο Βελιγράδι! Πολύς κόσμος ντυμένος στα Βαυαρέζικα, μικροί, μεγάλοι, όλοι έτοιμοι για το Φεστιβάλ της χρονιάς.. και εμείς το ίδιο!! Πώς γίνεται λοιπόν 15 φοιτητές Εrasmus απο όλον τον κόσμο, εξαιρούνται οι ξενέρωτοι, να βλέπουν τέτοιες εικόνες και να μην νιώθουν την ευτυχία να τους πλημυρίζει; Πού το πάω; Απλώς θέλω να εξηγήσω για ποιόν λόγο αρχίσαμε να πίνουμε μπύρες απο τις 9 το πρωί.. Λίγη μπυρίτσα, λίγη συζητησούλα, λίγος χαβαλές... Μέχρι να φτάσουμε στο Μόναχο είμασταν πολύ ωραίοι!! Με το που φτάνουμε λοιπόν έχουνε ξυπνήσει όλα μας τα κύτταρα και ανυπομονούν να βουτήξουν στη λαοθάλασσα του Oktoberfest! Την βουτιά όμως καθυστερεί η μεγάλη παρέλαση του φεστιβάλ. Φοβερή εμπειρία.. Η κάθε Βαυαρέζικη εταιρία μπύρας έχει απο 2 ή 3 άμαξες με άλογα και μία ορχήστρα. Στην πρώτη περνάει ο ιδιοκτήτης με την οικογένεια του, στην δεύτερη κουβαλάνε τα βαρέλια με τις μπύρες, και στην τρίτη τα αλογάκια σέρνουν μια μεγάλη ποικιλοτρόπως στολισμένη καρότσα, με 30 παραδοσιακά ντυμένους Γερμανούς, οι οποίοι κρατάνε απο ένα ποτήρι μπύρας λίτρου στο χέρι, χορεύουν στο ρυθμό της μπάντας, φωανάζουν χαρούμενα και χαιρετάνε τον κόσμο! Αφού περάσανε λοιπόν όλα τα βαρέλια και μπήκαν στον χώρο του Οktoberfest, ο δήμαρχος του Μονάχου άνοιξε το πρώτο βαρέλι και...let the party begin!
Δεν μπορέις όμως να αρχίσεις να πίνεις χωρίς να φάς κάτι. Είμασταν ξύπνιοι απο τις 6, τα ψητοπωλεία με τα λουκάνικα ήταν άπειρα, οπότε στις 11 το πρωί φάγαμε απο ένα σαντουιτσάκι με λουκάνικο και μετά μπήκαμε στην διαδικάσία ευρεσης τραπεζιού στις διάφορες "σκηνές". Η κάθε εταιρία μπύρας έχει μία "σκηνή" όση ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Γύρω γύρω είναι τα τραπέζια, στη μέση η ορχήστρα που ήταν πριν στην παρέλαση, οι σερβιτόροι και οι σερβιτόρες με τα 10 ποτήρια λίτρου στα χέρια πάνε κι έρχονται.. Φοβερό κλίμα! Όλοι οι Γερμανοί τραγουδούσαν με την ορχήστρα σαν σε συναυλία, γελούσαν δυνατά, κάνανε πράγματα που περίμεναν όλο τον χρόνο για να κάνουν και όλοι μαζί φωνάζανε "prost"! Φαντάσου 30.000 κόσμο σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου να φωνάζει "γειά μας"!! Έτσι ήταν σε κάθε μια απο τις "σκηνές" που μπήκαμε. Όχι τίποτα, αλλά μπήκαμε σε 4-5 και δεν μπορέσαμε να βρούμε να κάτσουμε, παρα μόνο μετά απο 2-3 ώρες που τρυγυρνούσαμε απο μπυραρία σε μπυραρία. Ήταν όμως ωραία γιατί είδαμε ποικιλία. Το καλό πράγμα όμως αργεί να γίνει.. Γιατί τελικά βρήκαμ το καλύτερο. Κάτσαμε στης Paulaner(!!!!) τον χώρο, ο οποίος ήταν έξω και άρα μπορείς να καπνίσεις και γενικά η ατμόσφαιρα δεν είναι τόσο αποπνικτική.. Βγάλαμε φωτογραφίες το τραπέζι που μας φιλοξένησε(επιτέλους κάτσαμε κάπου) και άρχισαμε να παραγγέλνουμε μπύρες! Ήρθανε 2 κυρίες με 8 μπύρες η καθεμία στα χέρια της (μείναμε το βασικό παρεάκι) και αρχίσαμε να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες.. Έμαθα το "γειά μας" σε 7-8 γλώσσες!!
Καθώς περνούσε η ώρα και τα ποσοστά αλκοόλης στο σώμα μας αυξάνονταν, όλοι είμαστε λίγο περισσότερο χαρούμενοι, ευδιάθετοι, χορεύαμε, κοιταζόμασταν στα μάτια, αγκαλιαζόμασταν και κάναμε διάφορα τέστ για αν δούμε ποιός έχει πιεί περισσότερο και ποιός έχει μεθύσει.. Κυκλοφορούσε και μια βαυαρέζα με ένα αλκοτέστ στο χέρι (το όνειρό μου, τους παρακαλούσα τους μπάτσους τηα άλλη φορά) αλλά κόστιζε 5 ευρώ.. και δεν ήμουν και μεθυσμένη, οπότε άφησα ανεκπλήρωτο το όνειρο μου.. Στην 2η μπύρα όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι! Σημείωση: Όλες οι μπύρες ήταν του λίτρου! Στην τρίτη μείναμε 6 άτομα που θα γυρνούσαμε στο Ααλεν την επομένη με το πρώτο τρένο, αλλά ο ένας εξ αυτών, ο Βραζιλιάνος, ο άσπρος Βραζιλιάνος, σούρωσε και τον είχαμε στα γρασίδια να κοιμάται, υπο επιτήρηση, 1 ώρα, οπότε το πρόγραμμα άλλαξε και φύγαμε με το τελευταίο βραδινό τρένο. Δηλαδή δεν φύγαμε τόσο εύκολα και απλά.. Πήραμε την απόφαση να φύγουμε απο το Μόναχο 10 λεπτά πριν την αναχώρηση του τρένου και έπρεπε να διανύσουμε όλο το oktpberfest με τα 6.000.000 κόσμο του, να πάμε στον σταθμό 1,5km μακρυά και να κουβαλίσουμε χωρίς να χτυπήσει ή να πεθάνει και τον σουρωμένο, αλλά αφασία, Βραζιλιάνο. Οπότε τρέχαμε χέρι χέρι ανα 2, τρέχαμε για να τραβάει ο ένας τον άλλον, τρεχαμε για να μην χαθούμε μέσα στο oktoberfest, τρέχαμε να περάσουμε τους δρόμους, τρέχαμε να φτάσουμε στην αποβάθρα, τρέχαμενα μην μας πατήσουν τα αμάξια και ιδρώναμε και ακούγαμε τις ανάσες μας βαριές. Τελικά...Φτάνουμε στον σταθμό!! Βρίσκουμε την αποβάθρα, μπαίνουμε στο τρένο και μετά απο 20 δευτερόλεπτα ξεκινάει!!! Ξεσπάμε σε γέλια και χειροκροτήματα, χοροπηδάμε στο ιδιωτικό μας βαγόνι πειράζουμε τον, ξεμέθυστο πια, Βραζιλιάνο που κατάφερε τέτοιο τρέξιμο!! Η συνέχεια σχεδόν προβλέψιμη.. Αράζουμε μέχρι το Ααλεν με μουσικές, χορό μέσα στο τρένο, μιας και είμασταν μόνοι στο βαγόνι και ανασκόπηση της ημέρας με τα αντίστοιχα επιφωνήματα!
Γυρίσαμε στον πύργο στις 12 το βράδυ και αγκαλιαζόμασταν λες και δεν θα ξαναβρισκόμασταν ποτέ!! Αν και τα 2 παιδιά θα φευγαν την επομένη για Βαρκελώνη και ίσως δεν ξαναβρεθούμε όντως ποτέ.. Αλλά τί σημασία έχει αφού δώσαμε στην ημερα ότι περισσότερο είχαμε να δώσουμε. Και αυτό δεν ήταν μόνο τα 8,80 για το κάθε ποτήρι μπύρας, ήταν και συζητήσεις και ανταλλαγή εμπειριών και καμιά φορά όταν κάποιος είναι μεθυσμένος βλέπεις τον πραγματικό του εαυτό. Γι αυτό ανοίξτε τα μάτια σας!!χαχαχα...
Το ζήσαμε κι αυτό!! Πάμε γι άλλα. Βάλτε να πιούμε..
Rikoulini!!! Είσαι αστέρι! Η ιδέα ενός blog-ημερολογίου ήταν σουπερ! Έτσι μαθαίνουμε όλοι τα νέα σου και ζηλεύουμε :) Μας λείπεις αλλά αφού περνάς τόσο τέλεια χαλάλι. Περιμένω με αγωνία τις επόμενες περιπέτειες σου, σε φιλώ γλυκά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. αν μπορείς βάλε και καμιά φωτο :P
επιτελους μπορεσα να βρω αυτο το then-sun.blogspot ελεος...ευτυχως το εκανες link....τελεια ιδεα...τελειες φωτογραφιες...α ρε θενουλα περνας χαλια φανταζομαι...σου εχω στειλει στο fb μηνυματακια με τα νεα μου...αυτη τη στιγμη μαντεψε τι κανω...διαβαζω...στειλε να μου πεις κανενα νεο...σε φιλω γλυκα....
ΑπάντησηΔιαγραφή