7 χρόνια έχω να γράψω εδώ, έχω το BeenThere τώρα και νομίζω οτι βγαζω εκεί τον εαυτό μου. Τον βγάζω αλήθεια είναι και ειναι ωραίο. Αλλά κάτι υπάρχει και εδώ που τώρα που πάτησα "νέα ανάρτηση" ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι. Ακούω Nelly Furtado που λέει "don't know if I should lick my wounds or say "Woe is me"" και σκέφτομαι το πρώτο σπίτι μου. 

Ήταν τα πρώτα κάτάδικα μου 12 τ.μ. στον 6ο όροφο ενός "πύργου" στη Γερμανία στο Άαλεν, όταν πήγα να κάνω Erasmus και η ζωή γύρισε σελίδα. Τόσο τελεια συναισθηματα, ελευθερία, μουσικάρες, τρελλή θέα και το στυλ μου. Οι επιλογές μου, ο κόσμος μου, τα όρια μου, η ακαταστασια μου και η τάξη μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλή μαθητρια, αλλά ημουν πολύ χαρουμενη για να κατσω να διαβασω. Πάντα να τα ζω προτιμούσα, και τώρα τα γράφω. Αλλά να τα διαβάσω με τίποτα. Χάσιμου χρόνου ζωης. Έτσι πίστευα και πιστεύω ακόμα, δεν μπορώ πολύ βάθος. Η θάλασσα όταν βαθαίνει σκοτεινιάζει. Κι εμενα μαρέσει ο ήλιος στη θαλλασα, η ημέρα, η ζωή που δίνει σε ό,τι κοιτάει. Και στα πρόσωπα, τα πρόσωπα όταν τα βλέπει ο ήλιος ειναι πανέμορφα. Όλα τα πρόσωπα. Σκέψου το, κάντο εικόνα, θα δεις οτι έχω δίκιο.

Το επόμενο μου σπίτι, ολόδικο μου 50 τ.μ. στην Κω, εξω απο την πόλη σε κάτι χωράφια καμιά 400μ απο τη θαλασσα και 2-3 χλμ από την πόλη. Το κρτήριο για να βρω σπίτι τότε, 26 χρονων μόνη μου χωρις να ξερω ανθρωπο στο νησι που κατα τα αλλα δεν θα πήγαινα ποτε για διακοπές, ήταν να βλέπω καλό ηλιοβασίλεμα. Τον ανεβασα στην ταρατσα τον ιδικτήτη (Ιπποκράτη στο ονομα) και μου εδειχνε με το χερι από που δύει ο ήλιος. Θεά! Μπράβο μου αλήθεια. Το εκλεισα όταν μου είπε οτι εκείνη η σκιά που φαινόταν απέναντι, πίσω απο την Κάλυμνο, ήταν η Λέρος. Ηλιοβασίλεμα, Λέρος και πάρκινγκ άνετο, και proper σπίτι με βινίλια στην βιβλιοθηκη. Νταξει πέρασε όλος μου ο κύκλος από εκείνο το σπίτι. Το ζευγος μπίρι-μπίρι, τα κορίτσια, η Τζωρτζίνα, ο Σεντρικ, η μάνα μου με τις φίλες της, ένας Ιταλός βεσπάκιας που ταξιδευε μόνος στον κόσμο, η Έλενα και ο Γιάννης. Μαλάκα δεν εμενα ποτέ μόνη μου εκει μεσα; Ντάξει εκεινο το καλοκαίρι ξεπέρασε και το 6μηνο στο Άαλεν, ήταν τόσο μα τόσο εντονο, γεματο συναισθηματα, φίλοι, εξερευνηση, κοπάνες, παρτυ, ταξιδακια γυρω γυρω.

Και τώρα Θεσσαλονίκη, πάλι η ευδαιμονία στο ολόδικο μου σπίτι ήρθε. Πήρε μαζί εμπειρίες, γνώση, ωριμότητα, σεβασμό και αδειασε κάτι αχρείαστα, οπότε είναι ελαφρύ, λιτό και πανέμορφο σαν πρόσωοπο στον ήλιο. Δεν βιάζομαι να τα ζήσω όλα τωρα, δεν υπάρχει αντίστροφη μέτρηση εδώ. Έχει έναν κοκοφοίνηκα έξω από το σαλόνι μου και βλέπει σε εναν πεζόδρομο με κάτι χρωματιστά σπίτια, σαν σε νησί νιώθω. Έχει ξύλινο πάτωμα στο σαλόνι, το οποίο ονειρευόμουν με την καρεκλαρα μου κι ένα βιβλίο δίπλα στο παράθυρο μια Κυριακή πρωί. Και με τις μουσικάρες παρέα περνάω καλά. Δεν διαβαζω βιβλίο συχνά όμως να ξες. 

Στα υπόλοιπα σπίτια μου δεν το ένιωσα, γιατι δεν είχα υπογράψει συμβόλαιο. Σ'αυτά τα 3 σπίτια είχα βάλει υπογραφή, ήταν στο ονομα μου και γι αυτό μπόρεσα και έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα και ήμουν μες στη χαρά. Και λες που τώρα που σκέφτομαι σε λίγο να βάλω υπογραφη για το BeenThere να είναι τόσο δικό μου που θα χαίρομαι πατόκορφα; Φοβαμαι πολύ αυτή τη στιγμή, αλλά θα έρθει η ώρα που θα μπορώ να το διαχειριστώ. 

Καληνύχτες, καλημέρες. Τα φιλιά μου!

Try walking in my shoes.

Ακολουθεί εγκώμιο για ένα ζευγάρι παπούτσια (μέσω Τζιμπουτί).
 Έτυχε να έχω εικόνες απο ταξίδια απο μικρό παιδί. Η οικογένεια μου αποτελείται απο 4, πολύ αγαπημένα, μέλη που έχουν ταξιδέψει πολύ μαζί σε αρκετά μέρη της Ελλάδας με διάφορα μέσα. Έχουμε πάει διακοπές με μεγάλο αυτοκίνητο με καρότσα, τύπου βαν και έχουμε μείνει σε πεντάστερα, είχαμε κασέτες με τα νησιώτικα του Πάριου και με επιλογές blues απο το ράδιο Θεσσαλονίκη. Προσαρμοζόμασταν στις καταστάσεις γενικά, όχι εμείς δηλαδή, οι γονείς μας με τα κουτσούβελα τους παραμάσχαλα.. Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα το πόση οικειότητα νιώθω όταν ταξιδεύω.

 Όταν πήγα στην Λέρο το 2007 ανακάλυψα το πόσο μαρέσει να ταξιδεύω μόνη μου μια φορά στο τόσο. Ένιωσα να κάνω την αυτοαξιολόγηση μου, γιατί έβλεπα απο απόσταση όλα όσα συνέβαιναν όλη την χρονιά με την σχολή, με τα ερωτικά, με τα οικογενειακά, με τους προσκόπους που ήταν σαν επάγγελμα για μένα. Συνήθισα κάθε καλοκαίρι να αφήνω πίσω τις κακές στιγμές της χρονιάς και να αγκαλιάζω περισσότερο τις καλές και τα άτομα που τις δημιούργησαν. Ήταν το φίλτρο που καθάριζε την χρονιά απο την λάσπη και μπορούσες πια να ξαναπιείς καθαρό νερό διψασμένος. Έτσι μια φορά κάθε χρόνο, μάζευα τα πραγματάκια μου και έφευγα για το ραντεβού με το νησί μου.
  Στο Aalen, όταν ήμουν Erasmus, ανακάλυψα πως είναι να πηγαίνεις μόνος σου σε έναν ξένο τόπο και να φτιάχνεις ζωή εκεί. Μεγάλος τρόμος, αλλά μεγάλο μάθημα. Εκεί ήταν που άρχισα να ψάχνω τον εαυτό μου, να βλέπω τί μου αρέσει, τί με ενοχλεί και να έχω την πυγμή να το υποστηρίξω.
    Το καλοκαίρι του 2012 αφού είχα πάρει το πτυχίο μου και επηρεασμένη απο την αίγλη του εξωτερικού πήγα στην Βιέννη να δοκιμάσω την ανεξαρτησία μου με το πρώτο αξιοπρεπές κομπόδεμα που είχα ποτέ φτιάξει απο την πρακτική. Εκεί έφαγα όλο το κομπόδεμα, πολλά σνίτσελ και πολλές ήττες, όμως έμαθα ποιά κριτήρια πρέπει να βαραίνουν τις επιλογές μας. Με βρεγμένη ουρά και ταπεινότητα πια γύρισα και πάλι στην μαμά και στο μπαμπά να προετοιμαστώ για το επόμενο, πιο σταθερό και πιο μελετημένο, βήμα.

  Έτσι το 2013, ήρθε τυχαία και καθόλου τυχαία, η Κως στη ζωή μου. Είχα δουλειά και ζωή παραμυθένια, ήταν η εποχή που κάθε μήνα πραγμάτωνα ένα απο τα όνειρα μου. Όλοι οι τομείς της ζωή μου ήταν εξαιρετικά καλοί. Ήταν το εξάμηνο που ξεπέρασε σε γοητεία το εξάμηνο του Erasmus. Η χρυσή εποχή μου που όσο πήγαινε, αυξάνονταν τα καράτια. [..]Συγχαρητήρια μαντάμ τα καταφέρατε καλά, έχετε λύσει όλους τους γρίφους, πού τα μάθατε όλα αυτά;[...]

  Λίγο πριν τελειώσει το όνειρο θερινής νυχτός στην Κω μένει κάτι τελεταίο να πραγματοποιηθεί: η Ισπανία! Το υπερεκτιμημένο όνειρο γίνεται πραγματικότητα και βρίσκομαι 2 βδομάδες μετά την λήξη της σύμβασης, να τριγυρνάω με ένα backpack στην Ανδαλουσία, στην Βαλένθια και στην Καταλονία, να τρώω ό,τι tortilla española και jamon μπροστά μου μπας και θρέψω την ψυχούλα μου. Εκείνο το ταξίδι με έκανε να μην θέλω να ξαναταξιδέψω ποτέ μόνη μου αν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος. Εκεί συνειδητοποίησα πως οι τάσεις φυγής που μας πιάνουν καμιά φορά πρέπει να καταπολεμούνται με υπομονή, και τα ταξίδια πρέπει να γίνονται μόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε αλλιώς είναι μάταια. Γιατί χαρά που δεν μοιράζεται, καταλήγει ξεκάθαρα σε θλίψη.
  Γι αυτό λοιπόν αμέσως τώρα θα πετάξω αυτά τα παπούτσια, των οποίων τις σόλες τόσες φορές με uhu στιγμής ξανακόλλησα προσπαθώντας να επιμηκύνω την διάρκεια ζωής τους και θα περιμένω το επόμενο ζευγάρι που θα είναι έτοιμο να με περπατήσει στα μονοπάτια της ζωής. Αν και μεταξύ μας σκέφτομαι να πάρω πάλι timberland..
Για νέες ήττες, για νέες συντριβές!! cheers :)

                                                              Κως 2013

                                                              Σαντορίνη 2013

                                                                        Λέρος 2013

Γρανάδα 2013

                                                                       Σεβίλλη 2013

                                                                       Γανδία 2013

                                                                  Κόρδοβα 2013

Βαλένθια 2013

                                                                 

                                                                        Τσιαμπίνο 2013

Βαρκελώνη 2013

Βουδαπέστη 2012

Βιέννη 2012

Innocents.

Κάπου διάβασα τις προάλλες οτι ο καρκίνος δεν προκαλεί τον θάνατο, αλλά ο θάνατος τον καρκίνο. Το έγραφε μια κοπέλα που μόλις έμαθε πως είχε καρκίνο, χώρισε και έκανε όλα όσα ήθελε πραγματικά γιατί φοβόταν πως θα έφευγε χωρίς να τα πραγματοποιήσει. Τα ένστικτα πρέπει να ακολουθούνται απο τη στιγμή που τα νιώθουμε. Θέλει δύναμη να στηριχθούμε σ'αυτά χωρίς να επηρεαστούμε απο το περιβάλλον. Οφείλουμε να τα ακολουθούμε το συντομότερο δυνατό γιατί όσο το καθυστερούμε τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργούμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Όταν αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας, του φερόμαστε ευγενικά και δεν τον υποτιμάμαι. Τότε μόνο μπορούμε να λάβουμε πραγματική εκτίμηση και αγάπη απο ανθρώπους γύρω μας. Άν τύχει και σε αγαπήσει κανείς ενώ είσαι ρεμάλι, αγαπάει το ρεμάλι σου όχι εσένα. Και αυτό μόνο μιας κατεύθυνσης πορεία έχει, την πορεία προς την καταστροφή του όμορφου και ανάδειξη του ρεμαλιού. Όταν γίνεσαι λοιπόν ρεμάλι, όταν όλο σου το είναι ζέχνει και μυρίζει θάνατο, τότε προκαλείς τον καρκίνο. Καρκίνο στο μυαλό, στις εικόνες, στην καθημερινότητα, στον χρόνο και στην αύρα σου.
Να κολουθείς λοιπόν τα ένστικτα σου γιατί αλλιώς αργά ή γρήγορα δεν θα μπορείς να πάρεις άλλη υγειή ανάσα. Ξόδευε πολλή ενέργεια και εξαντλήσου, αρκεί να είναι στην σωστή για σένα κατεύθυνση. Στην δική σου κατεύθυνση, όχι στου αφεντικού, της μαμάς, του χωριού ή του σπιτονοικοκύρη. Έτσι φιλτράρεις και τους ανθρώπους που σε εκτιμάνε, γιατί δεν σε εκτιμάνε όλοι. Ατοί που σε εκτιμάνε όμως, το κάνουν ειληκρινά. Ελευθερία λέγεται και πρέπει να το κυνηγάμε σε όλη μας τη ζωή. Ελεύθερος δεν είναι αυτός που δεν έχει σχέση, είναι αυτός που έχει και ξυπνάει κάθε μέρα χαρούμενος στην σχέση που είναι. Στην σχέση, στον τόπο, στην δουλειά και με τους ανθρώπους που είναι.
Ακολούθησε λοιπόν τα ένστικτα σου, κράτα το αίσθημα της ελευθερίας ψηλά στις προταιρεότητες σου και δεν θα πάθεις ποτέ τίποτα, ούτε καν γρίπη!
Συγνώμη για την άσχημη γλώσσα, ήταν το ίδιο δύσκολο να το γραψω όσο και να το διαβάσετε.

Destroyed.

  Δεν αφήνω ποτέ ευκαιρία ανεκμετάλλευτη όταν πιστεύω πως είναι πραγματικά για το καλό μου. Συνήθως, μάλιστα, τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε όταν τις έχουμε ανάγκη. Πέρισυ στο τέλος του καλοκαιριού μετά απο μια δουλειά, σχεδόν λαχείο, που κέρδισα με την αξία μου, ένιωθα στενοχωρημένη και αγχωμένη γιατί ενώ υπήρχε προοπτική, ξαφνικά χάθηκε. Όταν όμως έπρεπε να αποφασίω αν θα πρέπει να δείξω την αξία μου και να προσπαθήσω περισσότερο, είχα ήδη παραδώσει τα όπλα. Μα δεν μπορείς να κάνεις καλά κάτι το οποίο κατα βάθος δεν σου ταιριάζει. Κάτι το οποίο δοκίμασες, προσπάθησες να το δεις ιδανικά μα δεν ήταν αρκετά ηθικό ή δεν έβλεπες τον εαυτό σου να εξελίσσεται μεσα σ'αυτό. Όταν νιώθεις άνεση, οικειότητα και ελευθερία έκφρασης θα τα δώσεις όλα, ενώ αν βλέπεις πράγματα που σε ενοχλούν κάποια στιγμή δεν θα αντέχεις άλλο και θα το αποβάλεις ενστικτωδώς. Οπότε μπορούμε πια να μιλάμε για εμπειρίες αλλά όχι για ευκαιρίες. 

  Απο πέρισυ, λοιπον, που είμουν στα Δωδεκάνησα και επισκέφτηκα τη Νίσυρο για μερικές βραδινές ώρες τον δεκαπενταύγουστο, ήξερα πως ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί. Αφού πήρα την απόφαση να κατέβω και πάλι στην Κω, ήξερα πως κάποια στιγμή θα έρθει η ευκαιρία να πάω στη Νίσυρο. Το νησί είναι ελάχιστα τουριστικό, μικρό, πανέμορφο και με αρκετά αυθεντικά ελληνικά στοιχεία ακόμα ζωντανά, και με φαντασμαγορική φύση.

   Ξύπνησα, λοιπόν, μια μέρα απο πολύ νωρίς το πρωί και, μιας και ζώ σε νησί, έβαλα ό,τι βρήκα μπροστά μου (την πλαστική σαγιονάρα που πλένω τα μπαλκόνια και ένα t-shirt πιτζάμα) γιατί ήξερα πως σε μισή ώρα θα είμαι στην παραλία και είναι τόσο πρωί που δεν θα με δει κανείς. Στο δρόμο συνειδητοποίησα πως ήταν η ιδανική ΕΥΚΑΙΡΙΑ να πάω Νίσυρο. Αμάξι είχα, χρόνο είχα, υποχρεώσεις μέχρι τις 6 το απογευμα δεν είχα και μπόλικη διάθεση για κάτι επιτέλους όμορφο και διαφορετικό. Έτσι έστριψα απότομα στην στροφή για το Πυλί και πήρα τον γρήγορο δρόμο για το λιμάνι της Καρδάμαινας μήπως και προλάβω το καραβάκι που φεύγει σε λίγα λεπτά για το νησί. Έτρεχα σαν τρελλή, άναψα τσιγάρο πρωινιάτικα και έβαλα Moby! Η μέρα μου είχε αποκτήσει εξαιρετικά ενδιαφέρον σκοπό και ένταση. Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα έξω απτο καραβάκι στην ώρα μου, έφαγα όλα μου τα λεφτά στα εισητήρια, πήγα τράπεζα να βγάλω κι άλλα, έπαθα πρωινό σοκ με το υπόλοιπο λογαριασμού, χώρεσα το αμάξι στο minion καραβάκι ανάμεσα στον κόσμο και ξεκίνησα με χαμόγελο το ταξίδι.

  Με τη θάλασσα στα μάτια απόλαυσα το ταξίδι μου με ισσοροπία ανάμεσα σε δύο Ρώσους, έναν γλυκύτατο μουστακαλή στα αριστερά και ένα ανάγωγο ψώνιο στα δεξιά. Φτάνοντας στο νησί κάναμε βόλτες οι τρείς μας: ο Moby, το panda κι εγώ.Πρώτη στάση Ηφαίστειο. Φτάνοντας εκεί ο (δημόσιος) υπάλληλος του ηφαιστειακού κέντρου μου υπέδειξε απο μακρυά πού να παρκάρω λες και είμαι σε μπουζουκτσίδικο. Όμως δεν ξενερώνουμε ποτέ, και αν και η άποψη του μου ήταν πια παντελώς αδιάφορη, τον ρώτησα αν είναι προσβάσιμος ο χωματόδρομος πιο περα που οδηγεί σε έναν λόφο πάνω απο το ηφαίστειο. Ημουν η μοναδική του "πελάτης" που δεν πήγα εκεί με γκρούπ, λεωφορείο ή ενοικιαζόμενο αμάξι και μου συμπεριφέρθηκε σαν πολιτικός σε ηλικιωμένο ψηφοφορο με alzheimer. Άλλο τον ρωτούσα και άλλο μου απαντούσε. Όχι απλώς δεν πλήρωσα τα 2 ευρώ της εισόδου, αλλά κατεβαίνοντας απο τον λόφο του χτύπησα και κόρνα για χαιρετίσματα! Φοβερή η θέα του κρατήρα.  Νιώθεις τόσο μικρός και ασήμαντος, όταν έρχεσαι τόσο κοντά στην φύση και την παρατηρείς σε σύκριση με τον άνθρωπο, αλλά και τόσο τυχερός άνθρωπος που μπορείς να έχεις τέτοιες εμπειρίες.

  Η συνέχεια στο πιο ορεινό χωριό του νησιού, τη Νικειά, αργά το πρωί σχεδόν μεσημέρι. Το σκηνικό στο μπαλκόνι μιας ταβέρνας, με θέα την Τήλο, με μια κρύα Fix, παρέα με ηλικειωμένους Ιρλανδούς και συζήτηση για την Bjork και τον Bono ήταν σκέτη ηδονή. Μετά τα 4,5% αλκοόλ στο αίμα, ο Moby δυνάμωσε περισσότερο στο αμάξι κι εγώ άρχισα τις δεύτερες φωνές.

  Ακολούθησαν 2-3 χωριά περαντζάδα με το αμάξι και περπατάδα με την καθόλου βολική σαγιονάρα στο Μανδράκι. Έψαχνα μια παραλία να κάνω μια βουτιά να ξελαμπικάρω απ'την μπύρα και έπεσα πάνω σε άλλες δύο μπύρες σε ένα πανέμορφο καφενείο με Μάλαμα, Παπαζογλου και Βιτάλη. Τα ποσοστά ευτυχίας και αγάπης αυξήθηκαν στο μυαλό και την πληρώσαν φίλοι και οικογένεια, ως συνήθως! Ο χρόνος πέρασε χωρίς να τον καταλάβω, σε 3 ώρες πια έπιανα δουλειά και όλα γυρίζαν γύρω μου.

  Η παραλία που σκόπευα να παω πριν τις μπύρες ήταν κλειστή λόγω κατολισθήσεων και χρειαζόμουν βουτιά επειγώντως! Οπότε πήρα το αμάξι, οδήγησα ένα χιλιόμετρο και βρήκα τα Λουτρά, οπου είναι ένα λιμανάκι με παραλία 3 μέτρα, μαύρη ηφαιστειακή άμμο και ελάχιστο κόσμο που μένει στο κτήριο απο πίσω και έχει ετοιμάσει γιουβετσάκι για μεσημεριανό. Η θάλασσα πεντακάθαρη, εγώ ανοίγω τα μάτια μες στο νερό και νιώθω γορόνα και η δροσιά ξεκουράζει το σώμα και ηρεμεί το μυαλό. Η πείνα θερίζει, ενώ, ακόμα και μετά τη βουτιά, όλα εξακολουθούν να γυρίζουν. Ξανά βουτιά και πίσω στο λιμάνι να βρώ μια ταβέρνα να φάω ένα τηγανητά καλαμαράκια που στριφογυρνάνε στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Δεν παρκάρω φυσιολογικά, παρατάω το αμάξι σε μικρή απόσταση απο το καραβάκι, πλησιάζω την ταβέρνα και  πριν ακόμα κάτσω, παραγγέλνω τα καλαμαράκια στον σερβιτόρο. Μέχρι να πάω στην τουαλέτα να πλείνω τα χέρια μου και να καταπολεμήσω το "the beer effect", τα καλαμαράκια έρχονται στο τραπέζι μου. Τρώω ένα καλαμαράκι μαζί με μια πατάτα τηγανιτή βουτημένη σε μια νοστιμη αλειφή, που δεν κατάλαβα ποτέ τί ήταν, και μπουκώνω. Χρειάζομαι κάτι να πιώ και αν και θέλω fanda μπλέ, παίρνω ακόμα μια μπύρα, έτσι για την υπερβολή. Έχω όμως ήδη προνοήσει και φεύγω λίγο πιο νωρίς έτσι ώστε να πάω στο καραβάκι, να πιάσω μια καλή θέση και να κοιμηθώ σε όλο το ταξίδι για Κω.

  Έτσι, με βήμα γρήγορο ελέγχω το αμάξι, δίνω το κλειδί στον καπετάνιο, βρίσκω καναπέ, βάζω ξυπνητήρι και 5 λεπτά μετά, το ταξίδι στη Νίσυρο τελείωσε. Δεν θα εξηγήσω τί έγινε μετά το ξύπνημα γιατί έχει έντονη δόση πραγματικότητας και δεν έχει πλάκα. Τρλεξιμο, ντουζ, χανγκόβερ στις 6, δουλειά μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα και κούραση.

  Μπορεί να χάλασε ο κιμάς που άφησα εκτως ψυγείου για να κάνω μεσημεριανό, μπορεί να τρώω την υπόλοιπη εβδομάδα μόνο μακαρόνια γιατί βγήκα εκτώς προυπολογισμού, μπορεί να μέθυσα επειδή δεν πίνω καφέ, μπορεί να κουράστηκα περισσότερο απο ότι ξεκουράστηκα στο (μισό) ρεπό μου, αλλά ξεκάθαρα άξιζε τον κόπο! Γέμισε αυτοπεποίθηση η ψυχή μου και έκανα αξιολόγηση των σχέσεων και των δεσμων μου. Άλλοι πάνε σε ψυχολόγους, άλλοι διαβάζουνε βιβλία, άλλοι ζωγραφίζουν ή κάνουν σκι. Εμένα μάλλον αυτός είναι ο τρόπος μου. Κι όταν κάνεις κάτι που σαρέσει πολύ δεν γίνεται να μην το κάνεις καλά.

  Η ευκαιρία, λοιπόν, ήταν που μετά απο αρκετή αναμονή βρήκα τον σωστό χρόνο για να κάνω το ταξίδι στη Νίσυρο. Η εμπειρία ήταν που όταν τα κατάφερα να πάω, έβγαλα το πάθος μου και ανέβηκα τον λόφο, ήπια μπυρίτσες και μέθυσα κατα λάθος. Α! Και αγόρασα και επιφάνεια κοπής απο ξύλο ελιάς με 14Ευρώ!! Εκείνη τη στιγμή φαινόταν όλα τόσο ωραία που το χαλάλισα για σουβενίρ το πανάκριβο κούτσουρο.. Εύχομαι καλά καλοκαίρια γεμάτα ελευθερία έκφρασης και σεβασμό στον εαυτό μας!

Υ.Γ. Κάνε ζουμ στις φωτογραφίες με το ηφαίστειο να δεις τους ανθρώπους που περπατάνε μες στον κρατήρα!!

Le voyage de Penelope..

Δίνω αυριο το τελευταίο μου μάθημα και το σώμα μου δεν μπορεί να ηρεμίσει απο την υπερένταση. Ανοίγω υπολογιστή, κλείνω υπολογιστή, παίρνω το ισπανικό λογοτεχνικό, διαβάζω λίγο,παίρνω το ελληνικό λογοτεχνικό, κλείνω το βιβλίο, ανοίγω τις σειμειώσεις, ξανανοίγω υπολογιστή και πάει λέγοντας.. Εκεί που καταλήγω πάντα τέτοιες περίεργες ώρες είναι να κοιτάζω φωτογραφίες απο το Erasmus. Όχι τίποτα έχουν αρχίσει και τα γενέθλια των παιδιών εκεί, οι φωτογραφίες απο καινούριους φοιτητές στα παλιά λημέρια και εικόνες που έχεις ξαναζήσει αλλά με διαφορετικά δεδομένα. Ένα χρόνο πριν αντί να μην κοιμάμαι απο τις αυπνίες έκανα πάρτυ στον 13ο όροφο του tower. Έτσι λέει τουλάχιστον το αρχειάκι "Aalen days". Μου λείπει πολύ το ψέμα που ζήσαμε εκεί. Τόσο ωραίες αντιθέσεις.. Αμηχανία και άνεση, βαρεμάρα και δημιουργικότητα, ιδιωτικότητα και παρέα, ντροπή και περηφάνεια. Το σημαντικότερο όμως εξακολουθεί να είναι το γεγονός οτι ζούσα μόνη μου. Τώρα αν ήμουν στο Άαλεν θα άναβα ένα τσιγάρο στο φοβερό μου παράθυρο. Πάλι καλά όμως που δεν είμαι εκεί γιατί έχω κόψει το κάπνισμα.
Το Άαλεν τελείωσε λοιπόν και το Erasmus το ίδο. Παρόλα αυτά φίλοι μείναν στη Γερμανία και άλλοι φίλοι γυρίσαν στις βάσεις τους. Άλλους τους ξεχνάς, με άλλους κάνουμε σχέδια για το μέλλον, άλλοι παραμένουν αδιάφοροι και άλλους δεν θα τους ξεχάσω ποτέ Πολύ συγκινητικές μέρες όμως αυτές οι τελευταίες, κάθε μέρα που περνάει θυμάσαι τί έκανες την ίδια μέρα πέρισυ και επειδή ήταν όλες οι πρώτες μέρες πολύ έντονες σε πιάνει νοσταλγία. Φοβάμαι πώς θα ξυπνήσω την 17η Δεκεμβρίου αλλά μλεχρι τότς ίσως κάνω κάτι καλό στη ζωή μου ικανό να ξεπλύνει την τρελή ανάμνηση.
Δεν τραβάει η ομάδα σήμερα. Δεν μου βγαίνει ούτε το γράψιμο..
Πάω για προσπάθεια ύπνου Νο 7463289784738721.. Κι όσο για αυριο, ότι βρέξει ας κατεβάσει!

My Heart Goes Boom Boom Boom Boom..

   Πάει ενάμισης μήνας απο την ημέρα που γύρισα απο Γερμανία. Δύσκολες οι τελευταίες μέρες εκεί και ακόμα πιο δύσκολες οι πρώτες μέρες εδώ. Όσο δύσκολες άλλο τόσο ωραίες.
   Είχα σκοπό να κάνω μια αναδρμομή στο εξάμηνο και στο Άαλεν, αλλά πέρασε καιρός και είδα οτι δεν αφήνω το κεφάλαιο να κλείσει. Αισθήσεις, παραισθήσεις, τεμπελιά να κάθομαι να γράφω; Δεν ξέρω ποιός ο κυρίαρχος λόγος ή μάλλον συμβάλλουν όλοι μαζί.
    Όταν χάνεις κάτι, λένε, το εκτιμάς. Έτσι έχω αρχίσει να κάνω στην Θεσσαλονίκη λίγα πράγματα. Δεν έχω κινητό, βγαίνω για καφέ ή ποτό μία ή δύο φορές την εβδομάδα, πηγαίνω σε όλα τα μαθήματα της σχολής, περνάω αρκετό χρόνο με την οικογένεια μου και πολύ με τον εαυτό μου. Αρχίζουν διάφορα πράγματα που ήταν σκόρπια στο μυαλό μου να μπαίνουν σε τάξη και να παίρνουν πιο ξεκάθαρη μορφή. Η ανηδιοτελής φιλία, η αγνή οικογενειακή αγάπη, η ανάγκη επικοινωνίας με τον εαυτό μου, η ικανότητα επιλογής τρόπου ζωής. Δυστυχως ή ευτυχώς, πέρα απο πολλά πάρτυ είδα και μερικά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί πρίν βγώ απο τα σύνορα της όμορφης μας Ελλάδας και που προφανώς δεν θα δώ ποτέ εντώς. Πράγματα που απόρρησα, πράγματα που κοροιδεψα, πράγματα που περίμενα να δώ και πράγματα που δεν είχα καν φανταστει. Δεν θέλω να το κουράζω το θέμα και εκθειάζω την Γερμανία όπως εκείνοι που έχουν βολευτεί, ούτε να την κράζω όπως εκείνοι που τη ζηλεύουν. Απλά θέλω να σημειώσω το πώς το γεγονός οτι δεν θέλω να βγώ ούτε στο μπαλκόνι μου τον τελευταίο καιρό είναι μάλλον γιατί δεν θέλω να βλέπω την πραγματικότητα που υπάρχει καθημερινά έξω απο το σπίτι μου. Κι αν κάπου βγαίνω και πηγαίνω επιλέγω να διαλέγω κάτι που να μοιάζει στην φιλοσοφία του σπιτιού μου, στην ασφάλεια και στην σοφρωσύνη που επικρατεί στους 4 τοίχους μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι και πολλές οι επιλογές. Έχω όμως την αμαξάρα μου, τις μουσικές μου, τη θαλασσάρα και τις ανάλογες συντροφιές για να τα μοιράζομαι και να νιώθω πλήρης. Δεν πίστευα πως θα μπορέσω να κάνω άλλο ταξίδι απο την ώρα που γύρισα. Τον τελευταίο μήνα ταξίδεψα με τρένα, λεωφορεία, ταξί, πήρα 6 αεροπλάνα και πήγα σε 4 χώρες. Ήρθε λοιπόν και το καράβι να με πάει "εκεί" που έμαθα να αγαπάω τη θάλασσα και όπως φαίνεται και πολλά άλλα πράγματα πυ δεν ήξερα οτι αγαπώ τόσο.
   Και ξαναγυρνάω στο προηγούμενο κομματι που λέει οταν σου λείπει κάτι το εκτιμάς. Έτσι λοιπόν επειδή ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, έκλεισα εισητήρια για το Άαλεν. 10 μέρες ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Δεν υπήρξε ούτε μία μέρα που να μην ένιωσα ανάγκη να μιλήσω με κάποιον απο εκεί. Μου λείπει πολύ η όλη κατάσταση και μια-δυό φάτσες.. Κι επειδή όπως φαίνεται μεγάλο κομμάτι μου έχει μείνει στο Άαλεν και δεν έχει τελειώσει αυτό το πράγμα, πάω να δώ πώς θα είναι η συνέχεια..
   Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα συναισθηματικά και μερικά άλλα θέματα παρόντος και μέλλοντος τα πέρασα με παλμούς άνω των 80/min που είναι το κανονικό.. Αλλά δεν είναι κακό να ζείς έντονα με την θετική και αρνητική σημασία της λέξης.