Try walking in my shoes.

Ακολουθεί εγκώμιο για ένα ζευγάρι παπούτσια (μέσω Τζιμπουτί).
 Έτυχε να έχω εικόνες απο ταξίδια απο μικρό παιδί. Η οικογένεια μου αποτελείται απο 4, πολύ αγαπημένα, μέλη που έχουν ταξιδέψει πολύ μαζί σε αρκετά μέρη της Ελλάδας με διάφορα μέσα. Έχουμε πάει διακοπές με μεγάλο αυτοκίνητο με καρότσα, τύπου βαν και έχουμε μείνει σε πεντάστερα, είχαμε κασέτες με τα νησιώτικα του Πάριου και με επιλογές blues απο το ράδιο Θεσσαλονίκη. Προσαρμοζόμασταν στις καταστάσεις γενικά, όχι εμείς δηλαδή, οι γονείς μας με τα κουτσούβελα τους παραμάσχαλα.. Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα το πόση οικειότητα νιώθω όταν ταξιδεύω.

 Όταν πήγα στην Λέρο το 2007 ανακάλυψα το πόσο μαρέσει να ταξιδεύω μόνη μου μια φορά στο τόσο. Ένιωσα να κάνω την αυτοαξιολόγηση μου, γιατί έβλεπα απο απόσταση όλα όσα συνέβαιναν όλη την χρονιά με την σχολή, με τα ερωτικά, με τα οικογενειακά, με τους προσκόπους που ήταν σαν επάγγελμα για μένα. Συνήθισα κάθε καλοκαίρι να αφήνω πίσω τις κακές στιγμές της χρονιάς και να αγκαλιάζω περισσότερο τις καλές και τα άτομα που τις δημιούργησαν. Ήταν το φίλτρο που καθάριζε την χρονιά απο την λάσπη και μπορούσες πια να ξαναπιείς καθαρό νερό διψασμένος. Έτσι μια φορά κάθε χρόνο, μάζευα τα πραγματάκια μου και έφευγα για το ραντεβού με το νησί μου.
  Στο Aalen, όταν ήμουν Erasmus, ανακάλυψα πως είναι να πηγαίνεις μόνος σου σε έναν ξένο τόπο και να φτιάχνεις ζωή εκεί. Μεγάλος τρόμος, αλλά μεγάλο μάθημα. Εκεί ήταν που άρχισα να ψάχνω τον εαυτό μου, να βλέπω τί μου αρέσει, τί με ενοχλεί και να έχω την πυγμή να το υποστηρίξω.
    Το καλοκαίρι του 2012 αφού είχα πάρει το πτυχίο μου και επηρεασμένη απο την αίγλη του εξωτερικού πήγα στην Βιέννη να δοκιμάσω την ανεξαρτησία μου με το πρώτο αξιοπρεπές κομπόδεμα που είχα ποτέ φτιάξει απο την πρακτική. Εκεί έφαγα όλο το κομπόδεμα, πολλά σνίτσελ και πολλές ήττες, όμως έμαθα ποιά κριτήρια πρέπει να βαραίνουν τις επιλογές μας. Με βρεγμένη ουρά και ταπεινότητα πια γύρισα και πάλι στην μαμά και στο μπαμπά να προετοιμαστώ για το επόμενο, πιο σταθερό και πιο μελετημένο, βήμα.

  Έτσι το 2013, ήρθε τυχαία και καθόλου τυχαία, η Κως στη ζωή μου. Είχα δουλειά και ζωή παραμυθένια, ήταν η εποχή που κάθε μήνα πραγμάτωνα ένα απο τα όνειρα μου. Όλοι οι τομείς της ζωή μου ήταν εξαιρετικά καλοί. Ήταν το εξάμηνο που ξεπέρασε σε γοητεία το εξάμηνο του Erasmus. Η χρυσή εποχή μου που όσο πήγαινε, αυξάνονταν τα καράτια. [..]Συγχαρητήρια μαντάμ τα καταφέρατε καλά, έχετε λύσει όλους τους γρίφους, πού τα μάθατε όλα αυτά;[...]

  Λίγο πριν τελειώσει το όνειρο θερινής νυχτός στην Κω μένει κάτι τελεταίο να πραγματοποιηθεί: η Ισπανία! Το υπερεκτιμημένο όνειρο γίνεται πραγματικότητα και βρίσκομαι 2 βδομάδες μετά την λήξη της σύμβασης, να τριγυρνάω με ένα backpack στην Ανδαλουσία, στην Βαλένθια και στην Καταλονία, να τρώω ό,τι tortilla española και jamon μπροστά μου μπας και θρέψω την ψυχούλα μου. Εκείνο το ταξίδι με έκανε να μην θέλω να ξαναταξιδέψω ποτέ μόνη μου αν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος. Εκεί συνειδητοποίησα πως οι τάσεις φυγής που μας πιάνουν καμιά φορά πρέπει να καταπολεμούνται με υπομονή, και τα ταξίδια πρέπει να γίνονται μόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε αλλιώς είναι μάταια. Γιατί χαρά που δεν μοιράζεται, καταλήγει ξεκάθαρα σε θλίψη.
  Γι αυτό λοιπόν αμέσως τώρα θα πετάξω αυτά τα παπούτσια, των οποίων τις σόλες τόσες φορές με uhu στιγμής ξανακόλλησα προσπαθώντας να επιμηκύνω την διάρκεια ζωής τους και θα περιμένω το επόμενο ζευγάρι που θα είναι έτοιμο να με περπατήσει στα μονοπάτια της ζωής. Αν και μεταξύ μας σκέφτομαι να πάρω πάλι timberland..
Για νέες ήττες, για νέες συντριβές!! cheers :)

                                                              Κως 2013

                                                              Σαντορίνη 2013

                                                                        Λέρος 2013

Γρανάδα 2013

                                                                       Σεβίλλη 2013

                                                                       Γανδία 2013

                                                                  Κόρδοβα 2013

Βαλένθια 2013

                                                                 

                                                                        Τσιαμπίνο 2013

Βαρκελώνη 2013

Βουδαπέστη 2012

Βιέννη 2012

Innocents.

Κάπου διάβασα τις προάλλες οτι ο καρκίνος δεν προκαλεί τον θάνατο, αλλά ο θάνατος τον καρκίνο. Το έγραφε μια κοπέλα που μόλις έμαθε πως είχε καρκίνο, χώρισε και έκανε όλα όσα ήθελε πραγματικά γιατί φοβόταν πως θα έφευγε χωρίς να τα πραγματοποιήσει. Τα ένστικτα πρέπει να ακολουθούνται απο τη στιγμή που τα νιώθουμε. Θέλει δύναμη να στηριχθούμε σ'αυτά χωρίς να επηρεαστούμε απο το περιβάλλον. Οφείλουμε να τα ακολουθούμε το συντομότερο δυνατό γιατί όσο το καθυστερούμε τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργούμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Όταν αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας, του φερόμαστε ευγενικά και δεν τον υποτιμάμαι. Τότε μόνο μπορούμε να λάβουμε πραγματική εκτίμηση και αγάπη απο ανθρώπους γύρω μας. Άν τύχει και σε αγαπήσει κανείς ενώ είσαι ρεμάλι, αγαπάει το ρεμάλι σου όχι εσένα. Και αυτό μόνο μιας κατεύθυνσης πορεία έχει, την πορεία προς την καταστροφή του όμορφου και ανάδειξη του ρεμαλιού. Όταν γίνεσαι λοιπόν ρεμάλι, όταν όλο σου το είναι ζέχνει και μυρίζει θάνατο, τότε προκαλείς τον καρκίνο. Καρκίνο στο μυαλό, στις εικόνες, στην καθημερινότητα, στον χρόνο και στην αύρα σου.
Να κολουθείς λοιπόν τα ένστικτα σου γιατί αλλιώς αργά ή γρήγορα δεν θα μπορείς να πάρεις άλλη υγειή ανάσα. Ξόδευε πολλή ενέργεια και εξαντλήσου, αρκεί να είναι στην σωστή για σένα κατεύθυνση. Στην δική σου κατεύθυνση, όχι στου αφεντικού, της μαμάς, του χωριού ή του σπιτονοικοκύρη. Έτσι φιλτράρεις και τους ανθρώπους που σε εκτιμάνε, γιατί δεν σε εκτιμάνε όλοι. Ατοί που σε εκτιμάνε όμως, το κάνουν ειληκρινά. Ελευθερία λέγεται και πρέπει να το κυνηγάμε σε όλη μας τη ζωή. Ελεύθερος δεν είναι αυτός που δεν έχει σχέση, είναι αυτός που έχει και ξυπνάει κάθε μέρα χαρούμενος στην σχέση που είναι. Στην σχέση, στον τόπο, στην δουλειά και με τους ανθρώπους που είναι.
Ακολούθησε λοιπόν τα ένστικτα σου, κράτα το αίσθημα της ελευθερίας ψηλά στις προταιρεότητες σου και δεν θα πάθεις ποτέ τίποτα, ούτε καν γρίπη!
Συγνώμη για την άσχημη γλώσσα, ήταν το ίδιο δύσκολο να το γραψω όσο και να το διαβάσετε.

Destroyed.

  Δεν αφήνω ποτέ ευκαιρία ανεκμετάλλευτη όταν πιστεύω πως είναι πραγματικά για το καλό μου. Συνήθως, μάλιστα, τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε όταν τις έχουμε ανάγκη. Πέρισυ στο τέλος του καλοκαιριού μετά απο μια δουλειά, σχεδόν λαχείο, που κέρδισα με την αξία μου, ένιωθα στενοχωρημένη και αγχωμένη γιατί ενώ υπήρχε προοπτική, ξαφνικά χάθηκε. Όταν όμως έπρεπε να αποφασίω αν θα πρέπει να δείξω την αξία μου και να προσπαθήσω περισσότερο, είχα ήδη παραδώσει τα όπλα. Μα δεν μπορείς να κάνεις καλά κάτι το οποίο κατα βάθος δεν σου ταιριάζει. Κάτι το οποίο δοκίμασες, προσπάθησες να το δεις ιδανικά μα δεν ήταν αρκετά ηθικό ή δεν έβλεπες τον εαυτό σου να εξελίσσεται μεσα σ'αυτό. Όταν νιώθεις άνεση, οικειότητα και ελευθερία έκφρασης θα τα δώσεις όλα, ενώ αν βλέπεις πράγματα που σε ενοχλούν κάποια στιγμή δεν θα αντέχεις άλλο και θα το αποβάλεις ενστικτωδώς. Οπότε μπορούμε πια να μιλάμε για εμπειρίες αλλά όχι για ευκαιρίες. 

  Απο πέρισυ, λοιπον, που είμουν στα Δωδεκάνησα και επισκέφτηκα τη Νίσυρο για μερικές βραδινές ώρες τον δεκαπενταύγουστο, ήξερα πως ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί. Αφού πήρα την απόφαση να κατέβω και πάλι στην Κω, ήξερα πως κάποια στιγμή θα έρθει η ευκαιρία να πάω στη Νίσυρο. Το νησί είναι ελάχιστα τουριστικό, μικρό, πανέμορφο και με αρκετά αυθεντικά ελληνικά στοιχεία ακόμα ζωντανά, και με φαντασμαγορική φύση.

   Ξύπνησα, λοιπόν, μια μέρα απο πολύ νωρίς το πρωί και, μιας και ζώ σε νησί, έβαλα ό,τι βρήκα μπροστά μου (την πλαστική σαγιονάρα που πλένω τα μπαλκόνια και ένα t-shirt πιτζάμα) γιατί ήξερα πως σε μισή ώρα θα είμαι στην παραλία και είναι τόσο πρωί που δεν θα με δει κανείς. Στο δρόμο συνειδητοποίησα πως ήταν η ιδανική ΕΥΚΑΙΡΙΑ να πάω Νίσυρο. Αμάξι είχα, χρόνο είχα, υποχρεώσεις μέχρι τις 6 το απογευμα δεν είχα και μπόλικη διάθεση για κάτι επιτέλους όμορφο και διαφορετικό. Έτσι έστριψα απότομα στην στροφή για το Πυλί και πήρα τον γρήγορο δρόμο για το λιμάνι της Καρδάμαινας μήπως και προλάβω το καραβάκι που φεύγει σε λίγα λεπτά για το νησί. Έτρεχα σαν τρελλή, άναψα τσιγάρο πρωινιάτικα και έβαλα Moby! Η μέρα μου είχε αποκτήσει εξαιρετικά ενδιαφέρον σκοπό και ένταση. Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα έξω απτο καραβάκι στην ώρα μου, έφαγα όλα μου τα λεφτά στα εισητήρια, πήγα τράπεζα να βγάλω κι άλλα, έπαθα πρωινό σοκ με το υπόλοιπο λογαριασμού, χώρεσα το αμάξι στο minion καραβάκι ανάμεσα στον κόσμο και ξεκίνησα με χαμόγελο το ταξίδι.

  Με τη θάλασσα στα μάτια απόλαυσα το ταξίδι μου με ισσοροπία ανάμεσα σε δύο Ρώσους, έναν γλυκύτατο μουστακαλή στα αριστερά και ένα ανάγωγο ψώνιο στα δεξιά. Φτάνοντας στο νησί κάναμε βόλτες οι τρείς μας: ο Moby, το panda κι εγώ.Πρώτη στάση Ηφαίστειο. Φτάνοντας εκεί ο (δημόσιος) υπάλληλος του ηφαιστειακού κέντρου μου υπέδειξε απο μακρυά πού να παρκάρω λες και είμαι σε μπουζουκτσίδικο. Όμως δεν ξενερώνουμε ποτέ, και αν και η άποψη του μου ήταν πια παντελώς αδιάφορη, τον ρώτησα αν είναι προσβάσιμος ο χωματόδρομος πιο περα που οδηγεί σε έναν λόφο πάνω απο το ηφαίστειο. Ημουν η μοναδική του "πελάτης" που δεν πήγα εκεί με γκρούπ, λεωφορείο ή ενοικιαζόμενο αμάξι και μου συμπεριφέρθηκε σαν πολιτικός σε ηλικιωμένο ψηφοφορο με alzheimer. Άλλο τον ρωτούσα και άλλο μου απαντούσε. Όχι απλώς δεν πλήρωσα τα 2 ευρώ της εισόδου, αλλά κατεβαίνοντας απο τον λόφο του χτύπησα και κόρνα για χαιρετίσματα! Φοβερή η θέα του κρατήρα.  Νιώθεις τόσο μικρός και ασήμαντος, όταν έρχεσαι τόσο κοντά στην φύση και την παρατηρείς σε σύκριση με τον άνθρωπο, αλλά και τόσο τυχερός άνθρωπος που μπορείς να έχεις τέτοιες εμπειρίες.

  Η συνέχεια στο πιο ορεινό χωριό του νησιού, τη Νικειά, αργά το πρωί σχεδόν μεσημέρι. Το σκηνικό στο μπαλκόνι μιας ταβέρνας, με θέα την Τήλο, με μια κρύα Fix, παρέα με ηλικειωμένους Ιρλανδούς και συζήτηση για την Bjork και τον Bono ήταν σκέτη ηδονή. Μετά τα 4,5% αλκοόλ στο αίμα, ο Moby δυνάμωσε περισσότερο στο αμάξι κι εγώ άρχισα τις δεύτερες φωνές.

  Ακολούθησαν 2-3 χωριά περαντζάδα με το αμάξι και περπατάδα με την καθόλου βολική σαγιονάρα στο Μανδράκι. Έψαχνα μια παραλία να κάνω μια βουτιά να ξελαμπικάρω απ'την μπύρα και έπεσα πάνω σε άλλες δύο μπύρες σε ένα πανέμορφο καφενείο με Μάλαμα, Παπαζογλου και Βιτάλη. Τα ποσοστά ευτυχίας και αγάπης αυξήθηκαν στο μυαλό και την πληρώσαν φίλοι και οικογένεια, ως συνήθως! Ο χρόνος πέρασε χωρίς να τον καταλάβω, σε 3 ώρες πια έπιανα δουλειά και όλα γυρίζαν γύρω μου.

  Η παραλία που σκόπευα να παω πριν τις μπύρες ήταν κλειστή λόγω κατολισθήσεων και χρειαζόμουν βουτιά επειγώντως! Οπότε πήρα το αμάξι, οδήγησα ένα χιλιόμετρο και βρήκα τα Λουτρά, οπου είναι ένα λιμανάκι με παραλία 3 μέτρα, μαύρη ηφαιστειακή άμμο και ελάχιστο κόσμο που μένει στο κτήριο απο πίσω και έχει ετοιμάσει γιουβετσάκι για μεσημεριανό. Η θάλασσα πεντακάθαρη, εγώ ανοίγω τα μάτια μες στο νερό και νιώθω γορόνα και η δροσιά ξεκουράζει το σώμα και ηρεμεί το μυαλό. Η πείνα θερίζει, ενώ, ακόμα και μετά τη βουτιά, όλα εξακολουθούν να γυρίζουν. Ξανά βουτιά και πίσω στο λιμάνι να βρώ μια ταβέρνα να φάω ένα τηγανητά καλαμαράκια που στριφογυρνάνε στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Δεν παρκάρω φυσιολογικά, παρατάω το αμάξι σε μικρή απόσταση απο το καραβάκι, πλησιάζω την ταβέρνα και  πριν ακόμα κάτσω, παραγγέλνω τα καλαμαράκια στον σερβιτόρο. Μέχρι να πάω στην τουαλέτα να πλείνω τα χέρια μου και να καταπολεμήσω το "the beer effect", τα καλαμαράκια έρχονται στο τραπέζι μου. Τρώω ένα καλαμαράκι μαζί με μια πατάτα τηγανιτή βουτημένη σε μια νοστιμη αλειφή, που δεν κατάλαβα ποτέ τί ήταν, και μπουκώνω. Χρειάζομαι κάτι να πιώ και αν και θέλω fanda μπλέ, παίρνω ακόμα μια μπύρα, έτσι για την υπερβολή. Έχω όμως ήδη προνοήσει και φεύγω λίγο πιο νωρίς έτσι ώστε να πάω στο καραβάκι, να πιάσω μια καλή θέση και να κοιμηθώ σε όλο το ταξίδι για Κω.

  Έτσι, με βήμα γρήγορο ελέγχω το αμάξι, δίνω το κλειδί στον καπετάνιο, βρίσκω καναπέ, βάζω ξυπνητήρι και 5 λεπτά μετά, το ταξίδι στη Νίσυρο τελείωσε. Δεν θα εξηγήσω τί έγινε μετά το ξύπνημα γιατί έχει έντονη δόση πραγματικότητας και δεν έχει πλάκα. Τρλεξιμο, ντουζ, χανγκόβερ στις 6, δουλειά μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα και κούραση.

  Μπορεί να χάλασε ο κιμάς που άφησα εκτως ψυγείου για να κάνω μεσημεριανό, μπορεί να τρώω την υπόλοιπη εβδομάδα μόνο μακαρόνια γιατί βγήκα εκτώς προυπολογισμού, μπορεί να μέθυσα επειδή δεν πίνω καφέ, μπορεί να κουράστηκα περισσότερο απο ότι ξεκουράστηκα στο (μισό) ρεπό μου, αλλά ξεκάθαρα άξιζε τον κόπο! Γέμισε αυτοπεποίθηση η ψυχή μου και έκανα αξιολόγηση των σχέσεων και των δεσμων μου. Άλλοι πάνε σε ψυχολόγους, άλλοι διαβάζουνε βιβλία, άλλοι ζωγραφίζουν ή κάνουν σκι. Εμένα μάλλον αυτός είναι ο τρόπος μου. Κι όταν κάνεις κάτι που σαρέσει πολύ δεν γίνεται να μην το κάνεις καλά.

  Η ευκαιρία, λοιπόν, ήταν που μετά απο αρκετή αναμονή βρήκα τον σωστό χρόνο για να κάνω το ταξίδι στη Νίσυρο. Η εμπειρία ήταν που όταν τα κατάφερα να πάω, έβγαλα το πάθος μου και ανέβηκα τον λόφο, ήπια μπυρίτσες και μέθυσα κατα λάθος. Α! Και αγόρασα και επιφάνεια κοπής απο ξύλο ελιάς με 14Ευρώ!! Εκείνη τη στιγμή φαινόταν όλα τόσο ωραία που το χαλάλισα για σουβενίρ το πανάκριβο κούτσουρο.. Εύχομαι καλά καλοκαίρια γεμάτα ελευθερία έκφρασης και σεβασμό στον εαυτό μας!

Υ.Γ. Κάνε ζουμ στις φωτογραφίες με το ηφαίστειο να δεις τους ανθρώπους που περπατάνε μες στον κρατήρα!!