My Heart Goes Boom Boom Boom Boom..

   Πάει ενάμισης μήνας απο την ημέρα που γύρισα απο Γερμανία. Δύσκολες οι τελευταίες μέρες εκεί και ακόμα πιο δύσκολες οι πρώτες μέρες εδώ. Όσο δύσκολες άλλο τόσο ωραίες.
   Είχα σκοπό να κάνω μια αναδρμομή στο εξάμηνο και στο Άαλεν, αλλά πέρασε καιρός και είδα οτι δεν αφήνω το κεφάλαιο να κλείσει. Αισθήσεις, παραισθήσεις, τεμπελιά να κάθομαι να γράφω; Δεν ξέρω ποιός ο κυρίαρχος λόγος ή μάλλον συμβάλλουν όλοι μαζί.
    Όταν χάνεις κάτι, λένε, το εκτιμάς. Έτσι έχω αρχίσει να κάνω στην Θεσσαλονίκη λίγα πράγματα. Δεν έχω κινητό, βγαίνω για καφέ ή ποτό μία ή δύο φορές την εβδομάδα, πηγαίνω σε όλα τα μαθήματα της σχολής, περνάω αρκετό χρόνο με την οικογένεια μου και πολύ με τον εαυτό μου. Αρχίζουν διάφορα πράγματα που ήταν σκόρπια στο μυαλό μου να μπαίνουν σε τάξη και να παίρνουν πιο ξεκάθαρη μορφή. Η ανηδιοτελής φιλία, η αγνή οικογενειακή αγάπη, η ανάγκη επικοινωνίας με τον εαυτό μου, η ικανότητα επιλογής τρόπου ζωής. Δυστυχως ή ευτυχώς, πέρα απο πολλά πάρτυ είδα και μερικά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί πρίν βγώ απο τα σύνορα της όμορφης μας Ελλάδας και που προφανώς δεν θα δώ ποτέ εντώς. Πράγματα που απόρρησα, πράγματα που κοροιδεψα, πράγματα που περίμενα να δώ και πράγματα που δεν είχα καν φανταστει. Δεν θέλω να το κουράζω το θέμα και εκθειάζω την Γερμανία όπως εκείνοι που έχουν βολευτεί, ούτε να την κράζω όπως εκείνοι που τη ζηλεύουν. Απλά θέλω να σημειώσω το πώς το γεγονός οτι δεν θέλω να βγώ ούτε στο μπαλκόνι μου τον τελευταίο καιρό είναι μάλλον γιατί δεν θέλω να βλέπω την πραγματικότητα που υπάρχει καθημερινά έξω απο το σπίτι μου. Κι αν κάπου βγαίνω και πηγαίνω επιλέγω να διαλέγω κάτι που να μοιάζει στην φιλοσοφία του σπιτιού μου, στην ασφάλεια και στην σοφρωσύνη που επικρατεί στους 4 τοίχους μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι και πολλές οι επιλογές. Έχω όμως την αμαξάρα μου, τις μουσικές μου, τη θαλασσάρα και τις ανάλογες συντροφιές για να τα μοιράζομαι και να νιώθω πλήρης. Δεν πίστευα πως θα μπορέσω να κάνω άλλο ταξίδι απο την ώρα που γύρισα. Τον τελευταίο μήνα ταξίδεψα με τρένα, λεωφορεία, ταξί, πήρα 6 αεροπλάνα και πήγα σε 4 χώρες. Ήρθε λοιπόν και το καράβι να με πάει "εκεί" που έμαθα να αγαπάω τη θάλασσα και όπως φαίνεται και πολλά άλλα πράγματα πυ δεν ήξερα οτι αγαπώ τόσο.
   Και ξαναγυρνάω στο προηγούμενο κομματι που λέει οταν σου λείπει κάτι το εκτιμάς. Έτσι λοιπόν επειδή ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, έκλεισα εισητήρια για το Άαλεν. 10 μέρες ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Δεν υπήρξε ούτε μία μέρα που να μην ένιωσα ανάγκη να μιλήσω με κάποιον απο εκεί. Μου λείπει πολύ η όλη κατάσταση και μια-δυό φάτσες.. Κι επειδή όπως φαίνεται μεγάλο κομμάτι μου έχει μείνει στο Άαλεν και δεν έχει τελειώσει αυτό το πράγμα, πάω να δώ πώς θα είναι η συνέχεια..
   Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα συναισθηματικά και μερικά άλλα θέματα παρόντος και μέλλοντος τα πέρασα με παλμούς άνω των 80/min που είναι το κανονικό.. Αλλά δεν είναι κακό να ζείς έντονα με την θετική και αρνητική σημασία της λέξης.