Die welle..

Aalen Νοεμβρης-Δεκέμβρης.. Η ζωή εδώ είναι ένα διαρκές καλοκαίρι. Αν εξαιρέσεις το κρύο, τα χιόνια και την έλλειψη θάλασσας. Όλα τα υπόλουπα θυμίζουν καλοκαίρι και διακοπές. Οι σχέσεις όσο πάνε δένουν, έξοδοι, χορός, τεκίλα και cuba libre, εκδρομές, χούμορ και ξέγνοιαστο άραγμα. Οι φίλοι σου σου λείπουν και η οικογένεια αναζητά όλο και περισσότερο την επικοινωνία, περιμένουν να κλείσεις εσύ την κάμερα και σου υπενθυμίζουν το πόσο σαγαπάνε. Παρόλα αυτά μετά το κλείσιμο της κάμερας είμαι πάλι εδώ. Μόνη και με παρέα, ήσυχη και πάντα ανήσυχη. Συχνά χάνεις τον έλεγχο και αφήνεσαι να σε πάει το κύμα, χωρίς πολλές σκοτούρες. Συχνά όμως πάς κόντρα στο κύμα για να έρθεις πάλι στα κανονικά σου. Πάντα όμως σκέφτεσαι τα κύματα, τη θάλασσα και τον ήλιο!

Βerlin Nοεμβρης.. 30 άτομα μαζί ξεκινάνε σε ένα τρένο το ταξίδι τους και ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του. Δεν είναι ευκολος ο συγχρονισμός . Γι αυτό μαζέυεις τους πιο κοντινούς και προσπαθείς να ιδιωτικοποιήσεις το ταξίδι για να το κάνεις πιο έντονο. Κι έτσι γίνεται στο τέλος. Τουρισμός απο εδω και απο εκεί.. Φοβερό ταξίδι. Πολύς χαβαλές, πολύ κρύο, οικιότητα και ομορφιά. Απόλαυσα τους ανθρώπους αλλά δεν απόλαυσα το Βερολίνο.Γι αυτό κανονισα να ξαναπάω. Πάω να ξαναδώ τα μάρμαρα και την Ελληνική ένδοξη ιστορία κλεισμένη σε ένα μουσείο που όλοι οι ξένοι βλέπουν.

Aalen Δεκέμβρης.. Ανεβαίνοντας ένα σκαλοπάτι στις σχέσεις με τους ανθρώπους απο όλον τον κόσμο και περνόντας σε άλλα επίπεδα, γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Δεν γνώριζες απο πού κρατάει η σκούφια τους, δεν ήξερες τις ζωές τους πριν τους γνωρίσεις και τώρα περνάς τις πιο έντονες στιγμές μαζί τους. Θέλεις να τους εμπιστευτείς και το κάνεις, χωρίς δευτερη σκέψη, χωρίς να έχεις ενδοιασμούς, χωρίς να ξερεις αν θα καταλάβουν τίποτα απο όσα λές, απλά νιώθεις λίγο πιο ευάλωτος απο την μοναξιά.

Θεσσαλονίκη Δεκέμβρης.. Η πρώτη σκέψη οικογένεια, φίλοι και fiat panda. Η δευτερη θάλασσα ήλιος και μεζεδάκια.. Όλα αυτά που μου έλειψαν τα είχα πάλι μπροστά στα πόδια μου. Αλλά τόσο περίεργα μου έλειπε το Aalen και το παραθυράκι μου, το ποδηλατάκι μου και το 8C, 8Ε, 6 και 2 γενικότερα. Η αδράνεια και η μάχη να την αντιμετωπίσεις ήρθε πάλι να γίνει η καθημερινότητα σου. Κάποιοι άνθρωποι εξελίσσονται και κάποιοι αρνουνται πεισματικά να το κάνουν. Η ανασφάλεια σε πρώτο πλάνο. Κι εσύ τσαντίζεσαι όταν οδηγάς, όταν βλέπεις τακούνια στην Συγγρού, όταν σε απογοητεύουν αυτοί που σου πουλάνε αγάπες και λουλούδια. Όλοι είναι τόσο συμβιβασμένοι με τα ψέματα και γελάνε με ηλίθια αστεία. Και αυτή είναι η Θεσσαλονίκη μας κυρίες και κύριοι.

Aalen Ιανουάριος.. Νιώθεις πάλι ασφαλείς στην μοναξιά σου στον ξένο τόπο. Μα θέλεις να περάσουν πια κάπως διαφορετικά οι επόμενοι 2 μηνες. Λίγο η προδιάθεση, η εξεταστική, ο χειμώνας, οι φίλοι σου που είναι στην ίδια φάση και όντως καταλήγουν διαφορετικά τα πράγματα. Ήδη άρχισαν τα "τελευταία" πράγματα εδώ. Γευματα, ταξίδια, Μαθήματα, καφέδες με κόσμο που ήδη αρχίζει να φευγει. Η αίσθηση οτι όλα οδεύουν προς το τέλος είναι σαν να πας να παραδώσεις την αγέλη στον καλύτερο σου φίλο και νιώθεις οτι θα είναι φοβερός ακέλας αλλά παρόλα αυτά εσύ δεν θα είσαι εκεί να το ζήσεις. Πάει να κλείσει ακόμα ένας κυκλος.
Τόσο διαφορετική ζωή των Γερμανών, με τα πάρκα τους, τα χόμπυ τους, το ζήλο για δουλειά, την πολυπολιτισμικότητα τους, τους κανόνες τους και την ποιότητα ζωής τους. Αυτοί φτιάξανε τους κανόνες γιατί τηρώντας τους περνάνε καλύτερα. Εμείς φτιάχνουμε τους κανόνες για να μην τους τηρούμε.  Πολύ απολαυστική μερα σήμερα. Ελπίζω να μην ήταν η τελευταία ποδηλατάδα με ήλιο, mp3 και νέες διαδρομές.