Κάπου διάβασα τις προάλλες οτι ο καρκίνος δεν προκαλεί τον θάνατο, αλλά ο θάνατος τον καρκίνο. Το έγραφε μια κοπέλα που μόλις έμαθε πως είχε καρκίνο, χώρισε και έκανε όλα όσα ήθελε πραγματικά γιατί φοβόταν πως θα έφευγε χωρίς να τα πραγματοποιήσει. Τα ένστικτα πρέπει να ακολουθούνται απο τη στιγμή που τα νιώθουμε. Θέλει δύναμη να στηριχθούμε σ'αυτά χωρίς να επηρεαστούμε απο το περιβάλλον. Οφείλουμε να τα ακολουθούμε το συντομότερο δυνατό γιατί όσο το καθυστερούμε τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργούμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Όταν αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας, του φερόμαστε ευγενικά και δεν τον υποτιμάμαι. Τότε μόνο μπορούμε να λάβουμε πραγματική εκτίμηση και αγάπη απο ανθρώπους γύρω μας. Άν τύχει και σε αγαπήσει κανείς ενώ είσαι ρεμάλι, αγαπάει το ρεμάλι σου όχι εσένα. Και αυτό μόνο μιας κατεύθυνσης πορεία έχει, την πορεία προς την καταστροφή του όμορφου και ανάδειξη του ρεμαλιού. Όταν γίνεσαι λοιπόν ρεμάλι, όταν όλο σου το είναι ζέχνει και μυρίζει θάνατο, τότε προκαλείς τον καρκίνο. Καρκίνο στο μυαλό, στις εικόνες, στην καθημερινότητα, στον χρόνο και στην αύρα σου.
Να κολουθείς λοιπόν τα ένστικτα σου γιατί αλλιώς αργά ή γρήγορα δεν θα μπορείς να πάρεις άλλη υγειή ανάσα. Ξόδευε πολλή ενέργεια και εξαντλήσου, αρκεί να είναι στην σωστή για σένα κατεύθυνση. Στην δική σου κατεύθυνση, όχι στου αφεντικού, της μαμάς, του χωριού ή του σπιτονοικοκύρη. Έτσι φιλτράρεις και τους ανθρώπους που σε εκτιμάνε, γιατί δεν σε εκτιμάνε όλοι. Ατοί που σε εκτιμάνε όμως, το κάνουν ειληκρινά. Ελευθερία λέγεται και πρέπει να το κυνηγάμε σε όλη μας τη ζωή. Ελεύθερος δεν είναι αυτός που δεν έχει σχέση, είναι αυτός που έχει και ξυπνάει κάθε μέρα χαρούμενος στην σχέση που είναι. Στην σχέση, στον τόπο, στην δουλειά και με τους ανθρώπους που είναι.
Ακολούθησε λοιπόν τα ένστικτα σου, κράτα το αίσθημα της ελευθερίας ψηλά στις προταιρεότητες σου και δεν θα πάθεις ποτέ τίποτα, ούτε καν γρίπη!
Συγνώμη για την άσχημη γλώσσα, ήταν το ίδιο δύσκολο να το γραψω όσο και να το διαβάσετε.