Le voyage de Penelope..

Δίνω αυριο το τελευταίο μου μάθημα και το σώμα μου δεν μπορεί να ηρεμίσει απο την υπερένταση. Ανοίγω υπολογιστή, κλείνω υπολογιστή, παίρνω το ισπανικό λογοτεχνικό, διαβάζω λίγο,παίρνω το ελληνικό λογοτεχνικό, κλείνω το βιβλίο, ανοίγω τις σειμειώσεις, ξανανοίγω υπολογιστή και πάει λέγοντας.. Εκεί που καταλήγω πάντα τέτοιες περίεργες ώρες είναι να κοιτάζω φωτογραφίες απο το Erasmus. Όχι τίποτα έχουν αρχίσει και τα γενέθλια των παιδιών εκεί, οι φωτογραφίες απο καινούριους φοιτητές στα παλιά λημέρια και εικόνες που έχεις ξαναζήσει αλλά με διαφορετικά δεδομένα. Ένα χρόνο πριν αντί να μην κοιμάμαι απο τις αυπνίες έκανα πάρτυ στον 13ο όροφο του tower. Έτσι λέει τουλάχιστον το αρχειάκι "Aalen days". Μου λείπει πολύ το ψέμα που ζήσαμε εκεί. Τόσο ωραίες αντιθέσεις.. Αμηχανία και άνεση, βαρεμάρα και δημιουργικότητα, ιδιωτικότητα και παρέα, ντροπή και περηφάνεια. Το σημαντικότερο όμως εξακολουθεί να είναι το γεγονός οτι ζούσα μόνη μου. Τώρα αν ήμουν στο Άαλεν θα άναβα ένα τσιγάρο στο φοβερό μου παράθυρο. Πάλι καλά όμως που δεν είμαι εκεί γιατί έχω κόψει το κάπνισμα.
Το Άαλεν τελείωσε λοιπόν και το Erasmus το ίδο. Παρόλα αυτά φίλοι μείναν στη Γερμανία και άλλοι φίλοι γυρίσαν στις βάσεις τους. Άλλους τους ξεχνάς, με άλλους κάνουμε σχέδια για το μέλλον, άλλοι παραμένουν αδιάφοροι και άλλους δεν θα τους ξεχάσω ποτέ Πολύ συγκινητικές μέρες όμως αυτές οι τελευταίες, κάθε μέρα που περνάει θυμάσαι τί έκανες την ίδια μέρα πέρισυ και επειδή ήταν όλες οι πρώτες μέρες πολύ έντονες σε πιάνει νοσταλγία. Φοβάμαι πώς θα ξυπνήσω την 17η Δεκεμβρίου αλλά μλεχρι τότς ίσως κάνω κάτι καλό στη ζωή μου ικανό να ξεπλύνει την τρελή ανάμνηση.
Δεν τραβάει η ομάδα σήμερα. Δεν μου βγαίνει ούτε το γράψιμο..
Πάω για προσπάθεια ύπνου Νο 7463289784738721.. Κι όσο για αυριο, ότι βρέξει ας κατεβάσει!