Le voyage de Penelope..

Δίνω αυριο το τελευταίο μου μάθημα και το σώμα μου δεν μπορεί να ηρεμίσει απο την υπερένταση. Ανοίγω υπολογιστή, κλείνω υπολογιστή, παίρνω το ισπανικό λογοτεχνικό, διαβάζω λίγο,παίρνω το ελληνικό λογοτεχνικό, κλείνω το βιβλίο, ανοίγω τις σειμειώσεις, ξανανοίγω υπολογιστή και πάει λέγοντας.. Εκεί που καταλήγω πάντα τέτοιες περίεργες ώρες είναι να κοιτάζω φωτογραφίες απο το Erasmus. Όχι τίποτα έχουν αρχίσει και τα γενέθλια των παιδιών εκεί, οι φωτογραφίες απο καινούριους φοιτητές στα παλιά λημέρια και εικόνες που έχεις ξαναζήσει αλλά με διαφορετικά δεδομένα. Ένα χρόνο πριν αντί να μην κοιμάμαι απο τις αυπνίες έκανα πάρτυ στον 13ο όροφο του tower. Έτσι λέει τουλάχιστον το αρχειάκι "Aalen days". Μου λείπει πολύ το ψέμα που ζήσαμε εκεί. Τόσο ωραίες αντιθέσεις.. Αμηχανία και άνεση, βαρεμάρα και δημιουργικότητα, ιδιωτικότητα και παρέα, ντροπή και περηφάνεια. Το σημαντικότερο όμως εξακολουθεί να είναι το γεγονός οτι ζούσα μόνη μου. Τώρα αν ήμουν στο Άαλεν θα άναβα ένα τσιγάρο στο φοβερό μου παράθυρο. Πάλι καλά όμως που δεν είμαι εκεί γιατί έχω κόψει το κάπνισμα.
Το Άαλεν τελείωσε λοιπόν και το Erasmus το ίδο. Παρόλα αυτά φίλοι μείναν στη Γερμανία και άλλοι φίλοι γυρίσαν στις βάσεις τους. Άλλους τους ξεχνάς, με άλλους κάνουμε σχέδια για το μέλλον, άλλοι παραμένουν αδιάφοροι και άλλους δεν θα τους ξεχάσω ποτέ Πολύ συγκινητικές μέρες όμως αυτές οι τελευταίες, κάθε μέρα που περνάει θυμάσαι τί έκανες την ίδια μέρα πέρισυ και επειδή ήταν όλες οι πρώτες μέρες πολύ έντονες σε πιάνει νοσταλγία. Φοβάμαι πώς θα ξυπνήσω την 17η Δεκεμβρίου αλλά μλεχρι τότς ίσως κάνω κάτι καλό στη ζωή μου ικανό να ξεπλύνει την τρελή ανάμνηση.
Δεν τραβάει η ομάδα σήμερα. Δεν μου βγαίνει ούτε το γράψιμο..
Πάω για προσπάθεια ύπνου Νο 7463289784738721.. Κι όσο για αυριο, ότι βρέξει ας κατεβάσει!

My Heart Goes Boom Boom Boom Boom..

   Πάει ενάμισης μήνας απο την ημέρα που γύρισα απο Γερμανία. Δύσκολες οι τελευταίες μέρες εκεί και ακόμα πιο δύσκολες οι πρώτες μέρες εδώ. Όσο δύσκολες άλλο τόσο ωραίες.
   Είχα σκοπό να κάνω μια αναδρμομή στο εξάμηνο και στο Άαλεν, αλλά πέρασε καιρός και είδα οτι δεν αφήνω το κεφάλαιο να κλείσει. Αισθήσεις, παραισθήσεις, τεμπελιά να κάθομαι να γράφω; Δεν ξέρω ποιός ο κυρίαρχος λόγος ή μάλλον συμβάλλουν όλοι μαζί.
    Όταν χάνεις κάτι, λένε, το εκτιμάς. Έτσι έχω αρχίσει να κάνω στην Θεσσαλονίκη λίγα πράγματα. Δεν έχω κινητό, βγαίνω για καφέ ή ποτό μία ή δύο φορές την εβδομάδα, πηγαίνω σε όλα τα μαθήματα της σχολής, περνάω αρκετό χρόνο με την οικογένεια μου και πολύ με τον εαυτό μου. Αρχίζουν διάφορα πράγματα που ήταν σκόρπια στο μυαλό μου να μπαίνουν σε τάξη και να παίρνουν πιο ξεκάθαρη μορφή. Η ανηδιοτελής φιλία, η αγνή οικογενειακή αγάπη, η ανάγκη επικοινωνίας με τον εαυτό μου, η ικανότητα επιλογής τρόπου ζωής. Δυστυχως ή ευτυχώς, πέρα απο πολλά πάρτυ είδα και μερικά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί πρίν βγώ απο τα σύνορα της όμορφης μας Ελλάδας και που προφανώς δεν θα δώ ποτέ εντώς. Πράγματα που απόρρησα, πράγματα που κοροιδεψα, πράγματα που περίμενα να δώ και πράγματα που δεν είχα καν φανταστει. Δεν θέλω να το κουράζω το θέμα και εκθειάζω την Γερμανία όπως εκείνοι που έχουν βολευτεί, ούτε να την κράζω όπως εκείνοι που τη ζηλεύουν. Απλά θέλω να σημειώσω το πώς το γεγονός οτι δεν θέλω να βγώ ούτε στο μπαλκόνι μου τον τελευταίο καιρό είναι μάλλον γιατί δεν θέλω να βλέπω την πραγματικότητα που υπάρχει καθημερινά έξω απο το σπίτι μου. Κι αν κάπου βγαίνω και πηγαίνω επιλέγω να διαλέγω κάτι που να μοιάζει στην φιλοσοφία του σπιτιού μου, στην ασφάλεια και στην σοφρωσύνη που επικρατεί στους 4 τοίχους μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι και πολλές οι επιλογές. Έχω όμως την αμαξάρα μου, τις μουσικές μου, τη θαλασσάρα και τις ανάλογες συντροφιές για να τα μοιράζομαι και να νιώθω πλήρης. Δεν πίστευα πως θα μπορέσω να κάνω άλλο ταξίδι απο την ώρα που γύρισα. Τον τελευταίο μήνα ταξίδεψα με τρένα, λεωφορεία, ταξί, πήρα 6 αεροπλάνα και πήγα σε 4 χώρες. Ήρθε λοιπόν και το καράβι να με πάει "εκεί" που έμαθα να αγαπάω τη θάλασσα και όπως φαίνεται και πολλά άλλα πράγματα πυ δεν ήξερα οτι αγαπώ τόσο.
   Και ξαναγυρνάω στο προηγούμενο κομματι που λέει οταν σου λείπει κάτι το εκτιμάς. Έτσι λοιπόν επειδή ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, έκλεισα εισητήρια για το Άαλεν. 10 μέρες ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Δεν υπήρξε ούτε μία μέρα που να μην ένιωσα ανάγκη να μιλήσω με κάποιον απο εκεί. Μου λείπει πολύ η όλη κατάσταση και μια-δυό φάτσες.. Κι επειδή όπως φαίνεται μεγάλο κομμάτι μου έχει μείνει στο Άαλεν και δεν έχει τελειώσει αυτό το πράγμα, πάω να δώ πώς θα είναι η συνέχεια..
   Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα συναισθηματικά και μερικά άλλα θέματα παρόντος και μέλλοντος τα πέρασα με παλμούς άνω των 80/min που είναι το κανονικό.. Αλλά δεν είναι κακό να ζείς έντονα με την θετική και αρνητική σημασία της λέξης.

 

I have the time of my life..

Πριν έξι μήνες ακριβώς, στο ίδιο ακριβώς σπίτι, με την ίδια ελληνική φιλοξενία και την ελληνική καλοσύνη εκφρασμένη σε γερμανικά περιβάλλοντα. Ένιωθες σαν στο σπίτι σου αλλά συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ μακριά από αυτό. 5 μήνες μετά από την πρώτη Σεπτεμβρίου 2010 ξεκίνησε ο πιο έντονος, πολύπλοκος και ωραίος μήνας της ζωής μου. Οι νέες εμπειρίες έρχονται απανωτά η μία μετά την άλλη και δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τι γίνεται.

Πρώτον η εξεταστική σε ξένη γλώσσα με θέματα οικονομικό-κοινωνικά και μεγάλες μελέτες πάνω στην εξέλιξη του παγκόσμιου οικονομικού προσκηνίου. Με λίγη αφοσίωση και λίγη ηρεμία θα μπορούσα να πάρω πολλά περισσότερα αλλά δεν πειράζει. Δυστυχώς το γεγονός ότι δεν χρειαζόμουν τις διδακτικές μονάδες με άφηνε να τεμπελιάζω περισσότερο και δεν μου έδινε και ιδιαίτερο κίνητρο. Με το που τελειώνουν οι εξετάσεις και ενώ όλοι συνεχίζουν να διαβάζουν αρκετά και να είναι σε πρόγραμμα, αναχωρώ .

Πάω Λονδίνο να βρω τη Βίβιαν. Πάω σε ξένο εντελώς τόπο να βρω την πιο οικεία φυσιογνωμία. 6 Μέρες, πολλά εισιτήρια μετρό, ελληνική ιστορία σε μουσεία, άνθρωποι-ρομπότ στα τρένα, ουρανοξύστες και κόκκινο τούβλο, πανεπιστήμια που ήταν πρώην παλάτια, churros-paella-kebab-noodles-sushi-cuscus σε διάφορες γωνίες της πόλης, camben  με talisman, μπύρες στο δωμάτιο με Τα Ξύλινα Σπαθιά, χαρές, λύπες, αλλά πολλή αγάπη. Πολύ όμορφο το Λονδίνο, με το μεγάλο πάρκο με τη λίμνη και τα ζώα να τριγυρνάνε μαζί με τους ανθρώπους στο Notting Hill. Με τον κοντό αλλά επιβλητικό Big Ben και τα κόκκινα λεωφορεία να περνάνε την Γέφυρα. Ο Τάμεσης με τους παραποτάμους του διασχίζει την πόλη περήφανος Λονδρέζος αλλά σαν το Kocher του Aalen δεν είναι! Το πιο ωραίο όμως είναι τα μικρά ήσυχα δρομάκια του Λονδίνου που περπατάς και σου θυμίζει σελίδες από βιβλίο. Γενικότερα τα συναισθήματα ήταν εντελώς ανάμεικτα όσο αναφορά τις εντυπώσεις μου από το Λονδίνο. Μια όμορφη πόλη γεμάτη με «άσχημους» ανθρώπους. Αμφιβάλλω αν το ποσοστό ανθρώπων-ρομπότ διαφέρει από το 20%-80%  αντίστοιχα. Πώς ήταν στην αρχαία Ελλάδα οι πόλεις-κράτη, το Λονδίνο είναι πόλη-επιχείρηση, με ανθρώπους προϊόντα και νόμους καταστατικά και πολλά πολλά παράσιτα. Δεν μπορώ εγώ τις τόσο μεγάλες πόλεις, όσο όμορφες κι αν είναι δεν μπορείς να τις απολαύσεις, να τις χορτάσεις και να τις δαμάσεις έτσι ώστε να γίνουν δικές σου. Το μόνο που μπορείς να απολαύσεις είναι τη Βιβούλα σου, την ιδιωτικότητα σας και τις μπόλικες μ@λ@κιες που σας δένουν περισσότερο. Παρεμπιπτόντως η Rayanair έχει πολύ άβολες καρέκλες..

Από την πόλη με τα 10 εκατομμύρια κόσμο πίσω στο μικρό μου Aalen με τους 70.000 του. Μπάνιο, πλυντήριο, κουτσομπολιά της εβδομάδας, πακετάρισμα και το πρωί φύγαμε για Κανάρια! Μία αποστολή, 5 κορίτσια, από 5 χώρες πάμε κάπου που κανείς από μας δεν έχει πάει ξανά.. Survivor 2011! Μια Γαλλίδα(Laure), μια Ουγγαρέζα(Zsuzsi), μια ιταλίδα (Chantall), μια Σπανιόλα (Begoña) και η βασική ελληνική αποστολή που όλοι ξέρουμε και όλοι εμπιστευόμαστε.. Ξεκινάμε από το Aalen παίρνουμε 3 τρένα, ένα αεροπλάνο, ένα λεωφορείο και ένα ταξί, ένα σημειωματάριο από παιδικό περιοδικό με εξώφυλλο την Lilly την πειρατίνα, μια τσάντα γεμάτη μαγιό πετσέτες και γυαλιά ηλίου, ένα μπουκάλι sierra tequila για να παλέψουμε την δίωρη καθυστέρηση της Ryanair, και 5.000 χιλιόμετρα περίπου στην πλάτη μας! Και πιστέψτε με ότι οι φάτσες μας όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο ήταν σα να είχαμε ξυπνήσει Κυριακή μετά από πλήρες 8ωρο ύπνο. Τα ίχνη κούρασης σχεδόν εξαφανίστηκαν.. Δεν θα αναλύσω όλα τα μέρη του αλλά αυτό το ταξίδι είχε κάποια ιδιαίτερα στοιχεία που ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Μπάνιο στη θάλασσα καταμεσής του Φεβρουαρίου, μπάνιο στον ωκεανό, διακοπές με ‘φίλες’ που παίζει να μην ξαναδείς ποτέ. Μοναδική εμπειρία τα τεράστια κύματα που σε πετούσαν κάτω και σε στροβίλιζαν ανάμεσα στην άμμο χωρίς να έχεις τον έλεγχο του που και πώς θα καταλήξεις. Τσουνάμι με τα όλα του. Είχαμε γίνει ένα με την άμμο. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: πρωινό μπάνιο, παραλία, μεσημεριανό τοστ, ηλιοθεραπεία μέχρι όσο πάει, χοστελ ντους, σφηνάκια sierra tequila στο κόκκινο sombrero,  βραδινό,  botellon cuba libre με παραδοσιακό ρούμι από τα Κανάρια, reggeton  και ισπανό-λατινική μουσική με φόντο ον κόσμο να χορεύει ανά ζευγάρια στην μεγάλη πλατεία του καρναβαλιού και κατά τις 3 disco μέχρι το πρωί. Φυσιολογικό πρόγραμμα και ωράριο ελληνικών διακοπών, όχι σαν τα Γερμανακια που τρώνε στη 1, στις 6, βγαίνουν στις 9 και γυρνάνε στις 12. Καθόλου τουριστικές δραστηριότητες, μόνο πάρτι, παραλία, θάλασσα και ρούμι. Μπόλικος χαβαλές, πολλές υποχωρήσεις, γνωριμία με μια νέα κουλτούρα και με τον ιταλό δικηγοράκο που μου γύρισε το διακόπτη στο “on”.  Μπορεί να μην ήμουν με τις φίλες μου εκεί αλλά απόλαυσα να βλέπω τις αντιδράσεις κάθε μίας από τις 4 υπόλοιπες κοπέλες σε διάφορες φάσεις της ημέρας και του εαυτού τους. Με τις φίλες μου πάνω κάτω ξέρω τι να περιμένω, με τους γνωστούς απλά μαθαίνεις, υποθέτεις και καμιά φορά όταν παρατηρείς ομοιότητες ενθουσιάζεσαι.  Και ενθουσιάζεσαι ακόμα περισσότερο όταν γνωρίζεις ανθρώπους που σου μιλάνε για τη ζωή σου, για τη ζωή τους, για αξίες και νοοτροπίες με τόσο σεβασμό και τόση αξιοπρέπεια που κερδίζουν την εκτίμηση σου αυτομάτως. Ανακάλυψα την Θένια σε αρσενικό, βρήκα το alter ego μου. Δοκίμασα και τα ισπανικά μου για να αγοράσω ένα μπαλόνι, μια empanada, τσιγάρα, πατατάκια στη reception και ήμουν πολύ χαρούμενη. Viva España!!

Τέλος πίσω στο Aalen για την τελευταία βδομάδα, τελευταίο πλυντήριο, τελευταίο πάρτι, τελευταίο τσιγάρο στο παράθυρο, τελευταίο καφέ στο ωραίο café-bar, τελευταίο floor dinner, τελευταίο penny markt, τελευταία βόλτα με το ποδήλατο, τελευταίο  μεσημεριανό στον 6ο με τηλεόραση, νερό, χαρτοπετσέτα και αυτή τη σιγή που σε κουφαίνει ..
Πάμε ένα Βερολίνο τώρα να αλλάξουμε το χρώμα της θλήψης και βλέπουμε ;)