Just An Other Refugee.

  Έτσι ακριβώς φανταζόμουν το πρώτο μου "σπίτι".  Όχι πολύ μεγάλο, ζεστό, ένα κρεβάτι, μια αρκετά μεγάλη ντουλάπα, χρηστικά μικροέπιπλα, μεγάλο γραφείο και βιβλιοθήκη,  χώρος άνετος για να χωρέσει η απλώστρα με τα ρούχα και παράληλλα να μπορώ να κινούμαι άνετα. Το περιποιούμαι, αγοράζω πράγματα, δεν αντέχω να είναι βρώμικο, ταχτοποιώ συνέχεια και θέλω όλα να είναι στη θέση τους! Κάτι μου έμαθε η κυρα-Μαρία όπως φαίνεται..Πιο παστρικιά απο εκείνη έχω γίνει!
   Όχι το σπίτι του φίλου μου, όχι το σπίτι της κολλητής μου, ούτε το εξοχικό μου. Το σπίτι μου. Εκεί που κλειδώνω την πόρτα και δεν με  ενοχλεί κανείς. Εκεί που πλένω τα πιάτα όποτε θέλω. Εκεί που έρχεται όποιος θέλω. Που δεν χρειάζεται να μιλάω πάντα, που δεν χρειάζεται να με ακούνε πάντα. Αλλά ακούω πάντα αυτό που θέλω.. (Τί θα κάναμε χωρις μουσική;) 
   Φυσικά στα 16 τετραγωνικά του, δεν χωράει η απέραντη θέα απο το παραθυράκι. Διαβάζω 3 ώρες και κοιτάω έξω μια στιγμή, παίρνω βαθειά ανάσα και έχω όρεξη να διαβάσω άλλες 2 ώρες.. Έχω οικιοποιηθεί παρα πολύ το δωμάτιο μου και σιγά σιγά βλέπω το χαρακτήρα μου εδω μέσα. Πλέον νιώθω σαν στο σπίτι μου και το είχα ανάγκη! Και όπως μου είπε κάποτε μια φίλη.. κάθε φορά που αλλάζεις σπίτι, αλλάζεις και η ίδια.